Παιδική Ηλικία

Πάρε την παιδική μου ηλικία και στόλισέ την.

Βαλ’την  σε κάδρο από ξύλο του κρεβατιού σου για να σου θυμίζει τα χαμένα σου νιάτα.

Προσπάθησαν να συμπληρώσουν το κενό τους με τα δικά σου μάτια.

Τότε ήταν που έχασες την όρασή σου την πνευματική.

Προσπάθησες να συμπληρώσεις και συ το κενό σου με τα δικά μου μάτια.

Και φοβάμαι πως θα μπω κι εγώ με τη σειρά μου στον φαύλο κύκλο χωρίς να’μουν εξαρχής τυφλή.

Ξερίζωσε το πρώτο λουλούδι που αντικρύσεις σήμερα κι άφησέ το στο κατώφλι του σπιτιού σου.

Παρατήρησε τα πέταλά του να πεθαίνουν σταδιακά και βρες ένα άλλοθι που τείνει στην εξήγηση του αμοραλισμού και του πεπερασμένου.

Έπειτα, φέρε μου τα πέταλα και προσπάθησε να με κοιτάξεις στα μάτια.

Δεν μπορείς.

Κι όταν προσπαθήσεις, δεν θα αντέξεις να κρατήσεις το βλέμμα σου στο δικό μου.

Γιατί, μπορεί να έκλεψες την αθωότητα ενός παιδιού αλλά τα μάτια του θα συνεχίζουν να βλέπουν.

Και θα προβάλλουν όλες τις πτυχές του εαυτού σου που έχεις μισήσει - όλες τις στιγμές που ήθελες να ξεφύγεις μα δεν μπορούσες.

Και αλήθεια, ακόμη μου φαίνεται παράδοξο

Να συγχωρεί ένα παιδί, την αμαρτία ενός ενήλικα. 

Online Users

Έντεκα Λεπτά του Paulo Coelho

<< …Ελπίζω ο χρόνος αυτός να περάσει γρήγορα για να μπορέσω να επιστρέψω στην αναζήτηση του εαυτού μου – να βρω κάποιον που να με καταλαβαίνει, που δε θα με κάνει να υποφέρω.
Αλλά τι ανοησίες είναι αυτές που λέω; Στον έρωτα κανείς δεν μπορεί να πονέσει κανέναν.
Ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος γι’ αυτό που αισθάνεται και δεν
μπορούμε να κατηγορούμε τον άλλο. Ένιωσα πληγωμένη όταν έχασα αυτούς που ερωτεύτηκα. Σήμερα είμαι πεπεισμένη ότι κανένας δε χάνει κανέναν, επειδή κανένας δεν είναι ιδιοκτήτης κανενός.
Αυτή είναι η αληθινή εμπειρία της ελευθερίας: να έχεις το σημαντικότερο
πράγμα στον κόσμο χωρίς να είναι κτήμα σου. >>
















Online Users

Τα Αστέρια

Μ’έχει κυριέψει μια συνήθεια κάθε βράδυ να βλέπω τον ουρανό και να μιλώ με τ’αστέρια.

Σε κάθε αστέρι χαρίζω το όνομα ενός κοντινού μου προσώπου.

Όποιο λάμπει πιο πολύ συνήθως μου δείχνει το πρόσωπο το οποίο έχει περισσότερη ανάγκη από μια κουβέντα, ένα χάδι, ένα βλέμμα ή μια αγκαλιά.

Ή μήπως εγώ τα'χω ανάγκη από το συγκεκριμένο πρόσωπο;

Aπόψε παρατηρώ ένα αστέρι μόνο, συγκεκριμένα στα βορειοανατολικά του νυχτερινού οπτικού πεδίου.

Σιγοφέγγει κιόλας και δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο όνομα να του δώσω.

Παρ’ολα αυτά αρχίζω να του μιλάω για την μέρα μου - τις εικόνες της φύσης που αντίκρυσα, τα μάτια των αγνώστων που είδα, το σκυλί στο τρένο που καθόταν στα πόδια του φίλου του, το χαμόγελο και τη φωνή των παιδιών που έπαιζαν στη πλατεία, τις μυρωδιές της ζεστής σοκολάτας, τη μουσική που μου έφερε πίσω αναμνήσεις, την άνετη γεμάτη υπονοούμενα σιωπή με την αδερφή μου.

Και εκεί που νιώθω πως έχω μόλις αρχίσει την συζήτηση, εμφανίζονται τα πρώτα χρώματα της αυγής καθώς σβήνουν σταδιακά τα φώτα του δρόμου.

Κάθομαι κουρασμένη στο γραφείο και δεν κλείνω τα μάτια μου μέχρι που να φύγει το αστέρι από τα βορειοανατολικά του ουρανού.

Είναι μέρα πλέον και τα αστέρια δεν πρόκειται να βγούν για πολύ ώρα ακόμη.

Εγώ καίγομαι και εκπέμπω το φως του Ήλιου, περιμένοντας για κάποιον να κάνει τη πρώτη κίνηση για μια φορά.

Μα δεν έρχεται κανείς.

Κι έτσι κλείνω τα μάτια μου, καθώς σβήνω την ελπίδα και την ανάμνηση της προηγούμενης νύχτας, ετοιμάζοντας τον εαυτό μου για μια ακόμη βραδινή εξομολόγηση με τα αστέρια του παρελθόντος μου.

Γιατί να έρθει κανείς;

Online Users

11/12/12

It’s strange how fast the hours of the day pass while the darkness encloses the present.

I think about the people who have touched my heart.

Those who I hurt and those who have hurt me back.

I listen to songs that I always connect with a distant yet direct memory or sentiment.

I’m not ashamed to say that I’m scared.

I’m scared that my life will pass and I won’t live it to my fullest potential.

I think about how fragile human relationships are.

How being young is hard.

How being old is hard.

How being human is generally hard.

Thoughts of those who are unfortunate arise and I catch myself feeling guilty.

I think about love, friendship and the experiences that have occurred and that will occur in the future.

How we want to believe that we will be with a person forever or how we want to believe that once we have found that special someone, everything in life will suddenly become easier to deal with.

No one knows where this journey will take us and we have to be grateful that we are here, regardless of the conditions.

Sometimes that scares me though – not knowing what will happen.

I remember constantly feeling worried about a situation or a loved one. I used to fear change so much - it used to interfere with my comfort zone.

I used to worry that I could never feel as good as I did then. But then I thought that I didn’t know that I was going to feel as I did at that specific moment up until I actually took the risk, viewed the circumstances and experienced what it was I experienced.

It has been difficult to accept change as a part of life but sometimes I guess you have to in order to move on, let yourself go and give a chance at whatever comes your way.

I still have so much to learn and feel.

I hope I can still say the same in years to come.

Online Users

'Νοσταλγία' του Κ. Καρυωτάκη

Μεσ᾿ ἀπὸ τὸ βάθος τῶν καλῶν καιρῶν
οἱ ἀγάπες μας πικρὰ μᾶς χαιρετᾶνε.

Δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲ θυμᾶσαι, λές.
κι ἂν φούσκωσαν τὰ στήθη κι ἂν δακρύζεις
ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ κλάψεις ὅπως πρῶτα,
δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲν θυμᾶσαι, ἂς κλαῖς.

Ξάφνου θὰ ἰδεῖς δυὸ μάτια γαλανὰ
-- πόσος καιρός! -- τὰ χάιδεψες μιὰ νύχτα·
καὶ σὰ ν᾿ ἀκοῦς ἐντός σου νὰ σαλεύει
μιὰ συφορὰ παλιὰ καὶ νὰ ξυπνᾷ.

Θὰ στήσουνε μακάβριο τὸ χορὸ
οἱ θύμησες στὰ περασμένα γύρω·
καὶ θ᾿ ἀνθίσει στὸ βλέφαρο σὰν τότε
καὶ θὰ πέσει τὸ δάκρυ σου πικρό.

Online Users

Time For Morning

As strangers, we emerge into the cycle of anonymity and mystery.

Your eyes become my eyes as we try to explain the pattern of the stars in the night sky.

As strangers, we learn how to differentiate between the touch of need and the touch of risk.

Your lips become my lips as we try to give a rhythm to our hearts that slowly but distinctly enclose the silence.

As strangers, we each have a story to tell; A tragedy to present that quickly disappears into the past, just like cigarette smoke disappears into the cold December air.

Your legs become my legs as we try to control the speed of passion before it transforms into regret.

As strangers, we know we will never see each other again; but be not mistaken - we live those few moments as if they were our last.

Your hands become my hands as we lay and listen to each other breathe in the early morning hours.

And before I know it, the first rays of sunshine discreetly enter the room – night has gone.

I turn around to see your steady, peaceful breathing.

This will be over soon.

With this knowledge, I quietly lay with the wonder of human emotion.

You, however, wake and gently pull my hand towards your chest where you nestle it and fall back into unconsciousness.

In embrace, I realize it is time to go.

Without a word, I cover your shoulders and kiss you tenderly as more rays of sun begin to appear.

Morning has come, we are not ourselves anymore but strangers awaiting the set of another blinding white sun.

Online Users

Eίσαι Άνθρωπος

Ελευθέρωσε τα δάκρυα που σε εμποδίζουν από την Αναγέννηση του εαυτού σου.

Είσαι ένα θεμέλιο, γεμάτο μετάνοια για την παγκόσμια αρχιτεκτονική.

<<Άνθρωπος>>. Αυτό είσαι. Τίποτ’άλλο.

Το δέρμα και τα κόκκαλά σου δεν  αρκούν για την νοσταλγία του ταξιδιού σου.

Τα χείλη και τα χέρια σου σε βασανίζουν από τότε που έμαθες πως η αφή είναι αμαρτία.

<<Άνθρωπος>>. Αυτό σε φωνάζουν. Τίποτ’άλλο.

Δεν μπορείς να σταματήσεις.

Οι μέρες περνούν, τα βράδια μένουν. Οι στιγμιαίοι μα παντοτινοί εραστές φεύγουν το επόμενο πρωί, γρηγορότερα απ’ότι τα μάτια τους σου υποσχέθηκαν πριν την σαρκική τους ηδονή.

<<Άνθρωπος>>. Αυτό σε αποκαλούν. Τίποτ’άλλο.

Σαν τις χορδές της κιθάρας που πάλλονται και σταδιακά σιωπούν αφήνοντας την μελωδία της χαοτικής τους εμβέλειας, έτσι κι εσύ πάλλεσαι στην ιδέα του ατελείωτου δοσίματος, ρημάζοντας πρόωρα πάντα το σκαλισμένο με εξομολογήσεις τοίχος της ψυχής σου.

Στη μετάβαση προς το δρόμο της ενηλικίωσης, δεν σου επέτρεψαν να αφήσεις την αθωότητά σου. Σε πίεσαν όμως να παραδώσεις την θηλυκότητά σου, το αιώνιο σύμβολο του πόθου τους, βαφτίζοντάς την  ‘’απαραίτητη αλλαγή’’ παρά ‘’αυτόδηλο βιασμό’’.

Κατά τα άλλα, είσαι Άνθρωπος γι’αυτούς. Τίποτ’άλλο. 

Online Users

28/11/12

Παίρνοντας ως αφορμή κάτι που διάβασα στο twitter, θα’θελα να γράψω ορισμένες σκέψεις μου πάνω σ’ένα θέμα.

Είδα ένα tweet που’λεγε : ‘Μεγαλύτερο ψέμα από το «Θέλω να είσαι καλά και ας σε έχει άλλος» Δ Ε Ν υπάρχει’.

Προσπάθησα να δω αυτή τη φράση από μια ποικιλία πλευρών. Από το πλευρό της λογικής, του συναισθήματος, της μοναξιάς, του έρωτα και τέλος, της αγάπης.

Ο καθένας από εμάς έχει κάτι ή κάποιον στη ζωή του το οποίο δεν θέλει να χάσει. Μπορεί να μην είναι ένα αποκλειστικά πράγμα ή πρόσωπο αλλά πολλά. Εν τέλει, αποτελεί κάτι το ουσιώδες για μας από τη στιγμή που νοιαζόμαστε για την παρουσία του.

Το παραπάνω tweet, βέβαια, δεν γράφτηκε για ένα αντικείμενο αλλά για έναν άνθρωπο.

Πιστεύω πως η αγάπη δεν έχει ορισμό. Ο καθένας μας, αναλόγως των εμπειριών μας, έχει τη δική του ερμηνεία πάνω στο φαινόμενο της  αγάπης.

Το γεγονός ότι η αγάπη δεν έχει ορισμό,  δίνει την εντύπωση πως μπορεί να πάρει πολλές μορφές και διαθέτει πολλές σημασίες.

Θυμάμαι πως σκεφτόμουν την ποικιλία των επιθέτων που συνήθως συνοδεύουν την αγάπη.

Ίσως είμαι μια εξαίρεση στον κανόνα ως προς αυτήν την αντίληψη γιατί θεωρώ πως εαν αγαπάς κάποιον, πραγματικά τον αγαπάς, όσο και εαν σε πληγώνει να τον βλέπεις με κάποιο άλλο πρόσωπο δεν θα διστάσεις να τον αφήσεις ελεύθερο.

Όταν αγαπάς κάποιον, θέλεις να είναι ευτυχισμένος – ανεξάρτητα από το εαν η ευτυχία του υπάρχει και πηγάζει από σενα ή όχι.

Η αγάπη είναι ανιδιοτέλεια. Είναι θυσία. Είναι ελευθερία. Είναι γενναιοδωρία.

Αγάπη είναι να βλέπεις τον άνθρωπό σου να κλαίει και να τον παρηγορείς χωρίς τα λόγια.

Αγάπη είναι να είστε μαλωμένοι αλλά να σπεύδει ο ένας στον άλλον σαν να μη συνέβη τίποτα για να παρηγορηθούν.

Αν αγαπάς με την ολοκληρωμένη έννοια, δεν θα νιώθεις την ανάγκη να πάρεις πίσω αυτά που ‘’δίνεις’’ γιατί βρίσκεις χαρά και γαλήνη στο δώσιμο.

Και είναι μόνο όταν δίνεσαι ανεπιφύλακτα που μπορείς να νιώσεις όσα έχει η αγάπη να προσφέρει, αμοιβαία και μη.

Αυτά.

Καλό σας βράδυ.

Online Users

'The Quiet World' by Jeffrey McDaniel

In an effort to get people to look

into each other’s eyes more,

and also to appease the mutes,

the government has decided

to allot each person exactly one hundred   

and sixty-seven words, per day.

When the phone rings, I put it to my ear   

without saying hello. In the restaurant   

I point at chicken noodle soup.

I am adjusting well to the new way.

Late at night, I call my long distance lover,   

proudly say I only used fifty-nine today.   

I saved the rest for you.

When she doesn’t respond,

I know she’s used up all her words,   

so I slowly whisper I love you

thirty-two and a third times.

After that, we just sit on the line   

and listen to each other breathe.

Online Users

Do You Ever Think Of Me?

“Do you ever think of me?” you ask with those eyes that pierce like fire.

We have conversations which dwell on the unresolved of our memories.

I remember walking in town and seeing a girl with a cigarette and a hoodie.  Her hair was let down and twirled in the wind.

For a moment I saw your face in hers. For a moment I saw your fingers hold the cigarette she was holding.

The moment was gone.

“Do you ever think of me?” you write on a piece of paper and hand it to me.

I remember handwriting and folded pieces of paper. Many folded pieces of paper.

I came to this country with pieces of paper. Literature, poetry, mentalities, letters – those were what were nurturing my spiritual growth.

 “Do you ever think of me?” you ask with that voice which is selective of sincerity.

I often look into the mirror and focus on my eyes until I reach that moment where each human feels that it is not himself or herself looking back, but a stranger.

I then softly trace the skin on my palm and try to think of how reliable my senses are – what if there’s a miniscule part that my senses cannot trace?

At that moment I think of you.

 “I do” I reply and without thinking, I smile.

What if there’s more?

Online Users

The Truth

‘’You are sick’’ was whispered in the microphone of yet another meeting.

It was as if their eyes were cutting my soul – at least what I had left of it.

We were all here for the same reason – but we approached our problems in a different way.

It had been three months.

‘’Who’s next?’’ shouted the plump lady in the navy blue uniform.

A boy, about twenty, walked up to the stage in an awkward strut.

It was obvious he was nervous and could not form the words he had pre rehearsed while observing others at the stand before him.

“Why are you here?” exclaimed a man, sitting just a few seats away from the rest of us.

The boy stood with his head facing the floor. His shoes looked like a temporary thought refugee.

Silence.

Seconds seemed like minutes before the man repeated his question.

“Why are you here?” he snarled.

It had been three months.

The boy started sweating immensely and seemed as if he was about to cry.

“Do you want to do this the hard way, son?” asked the man in the dark green suit.

“No, please, don’t! I beg you, please!” whimpered the boy, as he unconsciously fell to his knees.

The hard way was the truth, you see. That’s what they told us.

The hard way was the proof of our disobedience to the laws of their society. That’s what they told us.

The hard way was humiliation in the eyes of their family. That’s what they told us.

“Next, please.” exclaimed the navy blue uniformed woman as she sent the previous boy off to the infamous ‘Room Of Truth’.

The man and woman in the uniform swapped some conversation before deciding to call up another one from our lot.

“This will be the last one for today.” I heard them both agree as they rummaged the crowd for yet another ‘’lost soul’’.

“You.” said the woman with an emotionless glance as she selected a girl in the front row.

It had been three months.

She made her way up to the pedestal and looked across the room.

There was a bright light from the projector that revealed the Truth of each person there.

“Well?” echoed the demanding voice of the man “tell us why you are here”.

“I am here because I have committed a crime against my nature” said the girl. “The last time I was out there, 

I wasn’t being true to my Maker. I was selfish and needed to get help with my condition”.

“What precisely was your condition, Miss?” asked the man in a slow but clear voice.

“I – I.. " stuttered the girl as she started clenching her fists tightly. She looked me directly in the eye as if she was crying for help.

It had been three months.

“She didn’t have a condition” I shouted, as I felt adrenaline rush through my body and shake from frustration.

“You have a condition” I continued as I looked the man and woman almost ready to send me to the ‘Room Of Truth’ once again after three months.

“You make us feel inferior and ashamed to be who we are. You punish us for not behaving the way you deem as morally and stereotypically appropriate. You torture us with images of people we will never get to hold again, to kiss again, to laugh with again; of places we will never get to see the view of again; of music we can only faintly remember. You are the prisoners – not us. Your souls are tightly shut by the bars of ignorance and of empty aspiration which come from feeling superior through the phenomenon of no change.”

“To the ‘Room Of Truth’?” said one of the guards this time.

I spared them the distance and walked towards them with outstretched hands.

“What’s it going to be to forget about the truth out there this time? More medication?” I asked as the guards held my arms tightly, leading me towards the room.

In the room I entered there was a single seated sofa and a tv screen with a sign above that read ‘The Truth’.

The screen stayed white until I saw black and realized I was suddenly free.

Free from ‘The Truth’.

Online Users

14/11/12

I think the meaning of life is to understand that there is no meaning. You just have to live life, love, do good, evolve spiritually. Every bit of information we have is a piece of translation - a puzzle piece, I believe.

Each formula, musical note, wavelength, mentality - they're left when someone dies in order for us to use it and give our own meaning to life.

With all the knowledge we gain we, ourselves, become little puzzle pieces of the universe. And once we die, our memories, dreams, fears, desires all are subatomic particles - the pixels of an unpainted picture. The tiniest particle we obtain, the tiniest detail, cannot be traced because it cannot be seen in one moment or caption.

But alas, it is there!

That part is there in each and every one of us. That part is the most valuable unit to our existence. It's what makes us strive for brilliance; pull through the hardships; open the windows of compassion even when the shutters of apathy and pessimism are tightly bound. And humanity has been evolving and discovering new means to finally reach this minuscule particle but it always is a few steps ahead.

It may never be reached.

And even if it were to be reached, it would disappear into thin air because it is not supposed to be found.

Because if it were to be, the curtains of mystery would fall - life's masked meaning would be exposed. Life would not be life.

Humans would not be humans.

Civilizations would cease to exist.

And we would begin from scratch to the destination of self destruction.

Humans are humans, after all.














Online Users

Αν Ποτέ Φύγω

Αν ποτέ φύγω, θέλω να ξέρεις πως σε θεωρώ ήρωα γιατί μας ώθησες να αγωνιζόμαστε συνεχώς ώστε να βελτιωνόμαστε όχι μόνο σε σωματικό αλλά και σε ψυχικό επίπεδο.

Αν ποτέ φύγω, θέλω να ξέρεις πως τώρα περισσότερο από ποτέ εκτιμώ την τρυφερότητά σου, την υπομονή σου και την ικανότητά σου να βάζεις τις ανάγκες των άλλων μπροστά από τις δικές σου.

Αν ποτέ φύγω, θέλω να ξέρεις πως ήσουν αυτή που μου έδωσε το κυριότερο έναυσμα στη γλώσσα, στη γνώση, στην ιστορία και στον φαύλο κύκλο της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Αν ποτέ φύγω, θέλω να ξέρεις πως πιστεύω ανεπιφύλακτα πως είσαι δυνατότερη απ’όσο νομίζεις.

Αν ποτέ φύγω, θέλω να ξέρεις πως οι πληγές σου είναι επιπλέον στοιχεία της ομορφιάς και μοναδικότητάς σου.

Αν ποτέ φύγω, θέλω να ξέρεις πως το χιούμορ σου μπορεί να σε βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές - μη το χάσεις.

Αν ποτέ φύγω, θέλω να ξέρεις πως είμαι περήφανη για σενα και για τα εμπόδια που πέρασες για να φτάσεις εδώ που είσαι αυτή τη στιγμή.

Θα’μαι τόσο κοντά ώστε να με θυμάσαι στην δύση του ήλιου. Στα αστέρια του νυχτερινού ουρανού. Στους τοίχους της πόλης. Στις δύσκολες ανάσες πριν το κλάμα. Στα δάκρυα της ευτυχίας.

Φεύγω.

Μα δεν θα’μαι μόνη.

Online Users

Thoughts

I can’t realize how fast time is going by.

I keep on remembering details of things that seem so unimportant to people... but really, I think that they’re the most important things worth remembering.

I remember the roof.

I remember the rush before going out to perform.

I remember the spray paint.

I remember her smell.

I remember the clothes I wore. The clothes she wore. The way she looked.

I remember my Mom’s face.

I remember how my heart skipped a beat when I realized who it was.

I remember the way the cobbled stone sounded as I walked towards the fountain.

I remember the conversations that took place not long after.

I remember the way his lips went as he exhaled the smoke from his cigarette.

I remember feeling the beat of the music in my body as I looked at you make your way through the crowd.

I remember giving my jacket to a person who was cold.

I remember trembling. I’m still not sure if it was because of the cold.

I remember seeing two friends hugging and crying because they hadn’t seen each other in so long.

I remember the song that I couldn’t stop listening to.

I remember laughing with friends because of school issues.

I remember confiding my feelings of sadness and uncertainty to a patient friend.

I remember a stranger stopping me while I was making my way outside and telling me that I was beautiful.

I remember finding it difficult to believe him but my body kept on telling me to smile - and smile I did.

And, one year later, I’m still smiling.

Online Users

'All Of Me' by Angus And Julia Stone

Is there a cure for this pain?

Maybe I should have something to eat

But food wont take this emptiness away

I’m hungry for you my love

Well I made it through another day

In my cold room

On scraps and pieces left behind

I survive on the memory of you

All Of me is all for you

You’re all I see

All of me is all for you

You’re all I need

Is there a remedy for waiting

For love’s victorious return

Is there a remedy for hating

Every second that I’m without you

All of me is all for you

You’re all I see

All of me is all for you

You’re all I need

All this life is all for love

Its the only road Ill choose

And every street and avenue

Only one will lead me back to you

One Love, One Love, One Love

One Love, One Love, One Love

Online Users

Signs

It was pouring rain.

I was under a bus station roof.

Looking at people come and go.

Letting the smoke from my cigarette twirl in my sight and vanish, not completely, into the atmosphere.

There was a sign outside the bus station doors that prohibited smoking.

However, there were cigarette bins right underneath that sign.

‘’Any change, please’’.

Across from me, underneath a door way was a man wearing a wooly black hat.

He had a paper cup and was kindly asking people if they had any spare change.

However, at the corner of the door way in which he was standing was a sign that said ‘No Begging’ with capital black letters.

Above me, was a CCTV camera.

And underneath it, drilled into the wall, was a sign that pointed it out that it was there.

I sometimes catch myself looking straight into the camera lens and wonder if I’m being watched for my safety or my sanity.

Then I realize I have places to be, people to see, things to attend to.

I put out my cigarette in the cigarette bin, under the ‘No Smoking’ sign, the CCTV camera, the ‘CCTV Camera’ sign , across from the beggar with the black wooly hat, the paper cup and the ‘No Begging’ sign.

Funny how those signs are there for a cause and how people interpret them differently.

Online Users

Auto Forgiveness

‘’..I hope you forgive yourself’’.

I stopped breathing for a moment.

Why is it that people have such a hard time with forgiving themselves?

Or is it the other way around?

Do people actually forgive themselves easier but hold grudges among their peers for any of their wrongdoings?

Who knows?

But, personally, I find that I don’t forgive myself as easy as I forgive others.

Maybe that’s a defense mechanism of mine in order to make myself learn a lesson.

There comes a point though, when you should realize your self worth.

And no, that isn’t narcissistic or an indication of a superiority complex.

We, as humans, go through so many emotions and scenarios.

Making mistakes is an essential part of our lives.

If it wasn’t, what would our lives be like?

I personally don’t feel ashamed for making mistakes. I would feel ashamed if I continued making them and if, by doing so, I continued hurting others around me who weren’t at fault.

But hey, that’s another topic that calls for a discussion.

And well, that’s another part of life, my friend;

I don’t know how people deal with negative experiences. I don’t know where they get the initiative to think about the way they deal with their negative experiences.

I sure know one thing though : one negative experience can change your life for the better.

After rambling about nothing specific, goodnight.

Online Users

<< Ανάθεμα Τον Φρόυντ >>

Μερικοί θεωρούν τον ύπνο ως τον καλύτερο γιατρό.

Και τα όνειρά τους ως το δρόμο προς την εκπλήρωση των πιο τρελών τους φαντασιώσεων.

Άλλοι δεν θυμούνται τα όνειρά τους και προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τις φαντασιώσεις τους με υποκατάστατα επιδιώκοντας να ζωντανέψουν, έστω και λίγο, την παρωδία της δισδιάστατης οπτικής τους γωνίας.

Είχα καιρό να σε δω στα όνειρά μου.

Ορισμένες φορές νιώθω λες και το υποσυνείδητό μου είναι ένα μικρό παιδί με κλωστή κι εγώ είμαι μια γάτα που δεν έχει δει κλωστή ποτέ στη ζωή της.

Τα μαλλιά σου ήταν μαζεμένα.

Δεν ξέρω που βρισκόμασταν. Ποια μέρα ήταν και ούτε εάν είχες μάθει την Αλήθεια για μενα.

Δεν ξέρω αν είχες λάβει γνώση για το πως ακόμη ανατριχιάζω όταν ακούω το τραγούδι που σε στιγμάτισε.

Για το πως ακόμη θυμάμαι την ανατολή του ήλιου τη μέρα που πήγες να φύγεις από τη ζωή.

Για το πως ακόμη πιάνω τον εαυτό μου να ανησυχεί για σενα και να ελπίζει ότι βρίσκεις ομορφιά και κουράγιο μπροστά στην αδιέξοδο.

Δεν θυμάμαι αν μιλήσαμε. Μα χαράχτηκε στην μνήμη μου η ανταλλάγη ολόκληρων κουβέντων μονάχα με βλέμματα.

Χαϊδευα απαλά τα μαλλιά σου και εσύ την άκρη του προσώπου μου.

Ένιωθα γαλήνη καθώς τα δάχτυλά μου ακολουθούσαν τις Καμπύλες και τα δικά σου τις Γραμμές.

Ξύπνησα.

Η μόνη μου σκέψη ήταν αυτή :

<<Ανάθεμα τον Φρόυντ>>.

Online Users

Χωρίς τίτλο

Ντροπή.

Το ύφος σου γεμάτο ντροπή.

Για ένα σώμα που δεν είναι δικό σου.

Για μια καρδιά που δεν έχει μάθει να’χει όρια – και ας τελειώνει το αίμα που τη καθιστά χρήσιμη και συνάμα λειτουργική.

Φόβο.

Φόβο για τον πόθο των χειλιών μου.

Για την ένδειξη αγάπης από τις μη προκαθορισμένες ψυχές.

Για την διαλλακτικότητα προς το ‘παρα φύσιν’.

Ανασφάλεια.

Ανασφάλεια για τον προορισμό των χεριών μου.

Για την κατανόηση της πνευματικής ουδετερότητας.

Για τις φορές που σου είπα πως μπορείς.

Γιατί δεν είναι δυνατόν, να’χουμε περάσει τόσους πολέμους, τόσες επαναστάσεις, τόσες αδικίες, τόσες χαρές για να μου πεις πως δεν μπορείς.

Μπορείς, μ’ακούς;

Κάποια πράγματα δεν πρόκειται ν’αλλάξουν.

Μπορείς.

Ίσως η επανάληψη των λαθών να είναι για πάντα η μοίρα ανθρωπότητας.

Online Users

Mother's Touch

He hugged his mother that night.

In her arms, he found comfort in the touch of sight.

Silence followed uneven breathing as a lump formed in his throat.

He eventually let his tears fall and pictured himself as a human boat.

‘What’s wrong? You can tell me anything’, she softly whispered in his ear.

Her child lifted his head from her shoulder, looked his mother in the eye and said ‘I feel tired and overly sincere’.

‘Of what?’, his mother replied, caressing his hair.

‘Of information’, he answered with a headache too strong to bear.

They stood in embrace until he could look into abyss and reminisce about the Reason.

His mother kissed his forehead, temporarily dismissing his insomnia season.

Back to bed, to the uncertainty of adolescent smear.

The data of routine was making him feel humanity in years. 

Online Users

Scars

‘’Can I see them?’’, I asked.

You looked away.

We sat in silence. Gradually, your eyes met mine and you hesitantly pulled up your sleeves in diligence.

You looked terrified, embarrassed and were suppressing your tears. As if I, of all people, would ever judge your fears.

I promised you I wouldn’t cry.

I promised myself to really try.

I saw your scars. There were some that looked fresh. I could tell by their color; Some were in different shades of brown. Others were dark red.

Your breathing turned heavy as I gently traced them with my fingers.

I wondered which scars were a result of which emotions; Which ones were your first ones and which emotions still eagerly linger.

I took your wrists and, without a thought, kissed them; They are the symbol of freedom and ability.

I moved along to your left breast and delicately pressed my lips against it; It is the layer that is over your heart - the symbol of life and humanity.

I found your lips and brushed them against mine; They are the symbol of a pathway to being acknowledged and heard.

I finally reached your forehead and planted a last kiss; It is the symbol of knowledge and wisdom - traits that make tyrants churn.

You surrendered to emotion and let your tears freely fall.

I took your hand in mine and began singing the lullaby of the brave; the ones who had nothing but found meaning in risking it all.
Online Users

Come. Come With Me

Come. Come with me. Let’s get lost in the ruins of modern day skyscrapers.

Let’s run until our lungs feel as if they’re on fire.

And laugh as each exhalation takes away our youth and curiosity about this earth and our potential.

Life has shown me that adrenaline rushes faster when it’s for a cause with no certainty; for a cause with selflessness that cannot be expressed with words.

Come. Come with me. Let’s get lost in a city with no name.

Let’s smoke in front of passing trains.

And count the people who take the time to enjoy the view from their windows.

Traveling has taught me that sunset and sunrise have no time; That the lost don’t require maps - they feel found in a crowd of strangers.

Come. Come with me, let’s get lost in a meadow with flowers unnoticed by man.

Let’s tell each other our deepest secrets and pause with tension.

And watch in silence as clouds slowly go by, reminding us that ‘forever’ is a concept used often by the divine.

Come. Come with me.

Online Users

A Year Later

‘September 19^th 2011’. I came across a post I wrote exactly a year ago. I was talking about starting my final year of high school. The pressure I felt was indescribable. Every day I would wake up and hastily try to get to my school duties. Try to be the best I could be academically.

There was time for love – even though it was looked down upon during that stage of my life. There was time for fun – even though it was looked down upon during that stage of my life. There was time for adventure – even though it was looked down upon during that stage of my life.

This time last year was chaotic. But the fact that I’m here, a year later, gives me the impression that nothing is impossible; That you have to give things a try if they’re what you really want; That not succeeding academically is not the worst thing that can happen; That there are worse case scenarios.

I was a student who did not do as well as I intended on my exams last year and I feel proud of myself.

Why do I feel proud of myself?

Because various situations changed me and it was in my hand to take experiences and let them affect me negatively or positively. I learned how to love unconditionally. I learned how to communicate better. I cultivated my knowledge on social/political/economical aspects on a global scale. I broadened my horizon with new music, literature and history. I found freedom in honesty and in admitting I could be very wrong when the opportunity rose.

Sure, there were times when I didn’t give it my best shot. But also, I can honestly say that as much as my teachers, peers and family sought to make it clear that the last year of high school was excruciatingly important, I couldn’t fully agree or maybe didn’t quite want to.

Yes, it was important - but to an extent. I wanted to have time to actually live.

Everyone was so caught up in getting the best marks or scoring higher grades than their classmates that often learning didn’t seem fun or creative.  It seemed like a competition.

The sad part was that, most of the students who were very successful throughout the year in their curriculum had no clue about the world around them. They could solve a difficult physics exercise but couldn’t hold a conversation about politics. They could memorize pages and pages of history but they couldn’t spark up conversation about important historic eras if you asked them about it.

It’s also ironic to see people agree that education is suffering from commercialization and they do nothing but go along with it.

It’s as if they’re protesting without a voice. Rioting in whispers.

So, for me, education isn’t just one year in high school. It’s the people you randomly bump into at bus stations; It’s that time you got lost in a new city and had no clue where you were; It’s visiting museums and seeing street musicians; It’s meeting strangers and realizing you have things in common; It’s learning which supermarket has better discounts. Education is, in fact, everyday life. 

Online Users

To Mπρελόκ Της Αγάπης

Αγάπη. Α-γά-πη. Μια έννοια η οποία είναι πολύπλευρη, πολύμορφη, πολύ- (συμπληρώστε το κενό αναλόγως της ψυχικής/ιδεολογικής σας διάθεσης).

Θα σας πω μια μικρή ιστοριούλα για την αγάπη η οποία συνέβη πριν από μερικές εβδομάδες.

Πήγαμε στη θάλασσα με την οικογένειά μου για να επισκευθούμε συγγενείς. Έχουν σπίτι κοντά στη θάλασσα. Μένουν στο δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας και στη ταράτσα του κτιρίου στο οποίο έμεναν, είδα μια από τις πιο μαγευτικές θέες που’χω δει ποτέ μου.

Μείναμε αρκετές μέρες. Απολαύσαμε τον ήλιο, το αλατόνερο, τη βραδινή ζωή. Ας μην αναλύω περαιτέρω – περάσαμε υπέροχα.

Την τελευταία μέρα που μείναμε, αποφασίσαμε να πάμε για κολύμπι οικογενειακώς το μεσημέρι. Ο θείος μου είχε φέρει βατραχοπέδηλα, goggles και είχε τα κλειδιά του σπιτιού. Οι υπόλοιποι έφεραν καρεκλίτσες, ομρέλες, τσάντες με τα απαραίτητα αντικείμενα του καθενός – γυαλιά ήλίου, περιοδικά, νερό, αντηλιακό, πετσέτες, τυροπιτάκια/αυγόφετες που έμειναν από το πρωινό και πάει λέγοντας.

Εκεί που είχαμε τελειώσει οι περισσότεροι και συζητούσαμε να επιστρέψουμε στο σπίτι (το οποίο απέχει μερικά μόνο λεπτά από τη θάλασσα), ο θείος μου δεν μπορούσε να βρει τα κλειδιά. Ψάξαμε, ιδρώσαμε, κάναμε τη διαδρομή που έκανε ο ίδιος για να έρθει στο μέρος στο οποίο καθόμασταν αρκετές φορές, αναφέραμε εναλλακτικές. Δεν βρίσκαμε με τίποτα τα κλειδιά. <<Βρε, που πήγαν τα κλειδιά;>>, << Μήπως σου’πεσαν στην άμμο; >>, <<Μήπως έπεσαν σε κανένα βόθρο; >> οι προτάσεις έπεφταν σύννεφο. Ακόμη, σχεδίαζε ο θείος μου με τον ξάδερφό του να σπάσουν την κλειδαριά με κατσαβίδι.

Αποφασίσαμε, για να μην τα πολυλογώ και σας κρατώ σε αγωνία, να ψάξουμε στη θάλασσα. Παίρνει goggles η αδερφή μου, κάνει μια βουτιά μέτρα μακριά από την ακτή. Κεφάλι δεν έβγαλε έξω. Έπειτα ακολούθησε ο μπαμπάς μου με goggles και ένα ‘’πραγματάκι’’, που δεν ξέρω τη λέξη αλλά μ’αυτό μπορείς να αναπνέεις ενώ βρίσκεσαι στο νερό. Τέλος πάντων, ακολούθησε κι ο μπαμπάς μου με τα goggles και το ανώνυμο (αλλά σαφώς χρήσιμο σε τέτοιες καταστάσεις) ‘’πραγματάκι’’. Έπαιρνε βαθιές ανάσεις και πλάφ, μέσα πήγαινε και το δικό του κεφάλι.

Μου είπε η μαμά μου να πάω κι εγώ να τους βοηθήσω. Φόρεσα κι εγώ goggles κι έκανα μερικά βήματα στη θάλασσα ώσπου ξαφνικά, το είδα.

Είδα ένα μαύρο μπρελόκ με μικρές ροζ βουλίτσες οι οποίες σχημάτιζαν τη λέξη ‘LOVE’ να κουνιέται πέρα δώθε από τα κύματα, στον πάτο της θάλασσας.  Ήταν το μπρελόκ από κλειδιά του σπιτιού.

<<Το βρήκα!>> φώναξα και στη συνέχεια, άκουσα διάφορα. Η μαμά μου <<Δόξα το Θεό!>>, ο θείος μου <<Μαριλέγκο, το απόγευμα σου κερνάω ένα παγωτό>>, οι ξαδέρφες κι οι αδερφές μου  χαμογελούσαν με ανακούφιση – τελικά θα έκαναν ντουζ εκείνο το απόγευμα!

Ένιωθα χαρούμενη, όσο ασήμαντο και ν’ακούγεται το συμβάν. Αλλά ταυτόχρονα, ένιωσα ‘’περίεργα’’ με την καλή την έννοια. Όσο περνούσαν οι μέρες, σκεφτόμουν όλο και περισσότερο τον συμβολισμό αυτού του γεγονότος.

Που θέλω να πάω μ’αυτήν την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και συνάμα τόσο ηρωϊκή ιστορία; Θέλω να εκφράσω μια άποψη που έχω πάνω στην αγάπη.

Μερικές φορές η αγάπη βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας και απλώς εμείς πρέπει να κάνουμε το επόμενο βήμα για να την ‘’αρπάξουμε’’.  Πρέπει να ‘’βραχούν’’ λιγάκι τα ‘’πόδια’’ μας.

Σε άλλες περιπτώσεις, βυθίζεται μανιωδώς ολόκληρο το σώμα για να βρει την αγάπη. Βυθίζεται και προσπαθεί να βρει την αγάπη με τη βοήθεια αντικειμένων. Όχι με τα μάτια, την αφή.. την ακοή. Δεν αφήνει το κύμα να το παρασύρει. Αντιστέκεται στη ροή.

Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι το ότι μπορεί να ‘’βραχούν’’ λιγάκι τα ‘’πόδια’’ μας ή να ‘’βυθιστεί’’ το σώμα μας στη προσπάθειά μας να βρούμε την αγάπη και υπάρχει περίπτωση να μην τη βρούμε εκείνη τη χρονική στιγμή και σ’εκείνο το τοπίο συγκεκριμένα.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Δεν σημαίνει πως δεν υπήρχε. Oύτε πως δεν θα υπάρξει.

Απλώς το κύμα μπορεί να τη μετέφερε σε άλλη ακτή για να τη βρεί κάποιος ο οποίος... ‘’έχασε τα κλειδιά του’’.

Online Users

An extract from William Saroyan's 'The Daring Young Man on the Flying Trapeze'

'Then swiftly, neatly, with the grace of the young man on the trapeze, he was gone from his body.
For an eternal moment he was still all things at once: the bird, the fish, the rodent, the reptile, and man.
An ocean of print undulated endlessly and darkly before him. The city burned.
The herded crowd rioted. The earth circled away, and knowing that he did so,
he turned his lost face to the empty sky and became dreamless, unalive, perfect...'

Online Users

There Is More Than Meets The Eye

I once gave somebody a white piece of paper.

No lines, no wrinkles, no dots.

I once gave somebody a white piece of paper.

They looked at me as if I was seeing spots.

I once gave somebody a white piece of paper.

I told them that in it was something that could be achieved with a glance.

I once gave somebody a white piece of paper.

They didn’t bother to even look at it or give it a chance.

I once gave somebody a white piece of paper.

They crumpled it up and didn’t even blink.

I once gave somebody a white piece of paper.

In the top right corner, was a little heart painted in scarlet red ink.

Online Users

Οι Χειρονομίες Της Σιωπής

Όταν σκουπίζω τα δάκρυα σου, δεν σκουπίζω μια απλή ουσία. Σκουπίζω το αίμα μιας πληγής. Σκουπίζω τον ήλιο που σιγά σιγά έδυε εκείνο το απόγευμα του Αυγούστου. Την αδικία που ποτέ δεν ειπώθηκε γιατί η θυσία ήταν πιο γενναιόδωρη. Αλλά και το δίκιο που ποτέ δεν βρέθηκε για τον ίδιο λόγο. Την αγάπη που ποτέ δεν είχε την ευκαιρία ν’ανθίσει . Την κούραση και την απελπισία που χαρακώθηκε στο υποσυνείδητο αλλά και στα μελανιασμένα χέρια σου.

Όταν σε κρατώ στην αγκαλιά μου και η καρδιά μου ακουμπά τη δική σου, θέλω να βιώσω τον πόνο σου. Να τραβήξω την λύπη από μέσα σου ή έστω να πάρω λίγη από αυτή για να δεις πως ο δρόμος της μοναξιάς δεν χρειάζεται να είναι τόσο στενός και μονόχρωμος όπως τον φαντάζεσαι.

Όταν κρατώ το χέρι σου, δεν είναι επειδή θέλω να σε περιορίσω ή επειδή σε θεωρώ δικό μου αποκλειστικά άνθρωπο. Είναι γιατί θέλω να νιώσεις πως έχεις την ελευθερία και τη δύναμη να είσαι ο εαυτός σου και να ζήσεις χωρίς τον φόβο της αποτυχίας και της απόρριψης. Να νιώσεις πως ένας τρόπος αποδέσμευσης από τον πόνο σου είναι η συγχώρεση του εαυτού σου αλλά και των γύρω σου. Να συνειδητοποιήσεις πως μπορείς να εμπιστεύεσαι και να δίνεσαι ανεπιφύλακτα διότι εκεί φυλάσσεται το νόημα της αγάπης και της ζωής.

Γι’αυτό, όταν δεν θα’μαι εκεί να σκουπίζω τα δάκρυά σου, να σε κρατώ στην αγκαλιά μου και να κρατώ το χέρι σου, να θυμάσαι αυτό : η αγάπη τείνει στο άπειρο. Το άπειρο δεν έχει τέλος. 

Online Users

'Jewels' by Sara Teasdale

If I should see your eyes again,
I know how far their look would go 
Back to a morning in the park
With sapphire shadows on the snow.

Or back to oak trees in the spring
When you unloosed my hair and kissed
The head that lay against your knees
In the leaf shadow's amethyst.

And still another shining place
We would remember how the dun
Wild mountain held us on its crest
One diamond morning white with sun.

But I will turn my eyes from you
As women turn to put away
The jewels they have worn at night

And cannot wear in sober day.

Online Users

Just Thoughts

Have you ever just stood in the middle of a street and quietly noticed what was going on around you?

I was in the car the other day with my parents and older sister and I tried to find the difference and emotion in the silence of images.

As we were passing street lights, I saw this young couple waiting in their car for the green light to turn on. Not long after, they leaned towards each other, and kissed with a small smile on their lips.

We passed another street, there was this couple waiting at the corner of this street. I think the girl had to leave but the guy kept on pulling her back for a kiss. They were smiling and being silly.

We were driving into another part of the city.

I opened my window, let my hand out and just let the summer breeze sweetly hit it while the radio was playing some classic 80s and 90s music.

I let my mind wander.

Silence makes things more clear.

Sound makes things more clear.

A couple of days ago, I wanted to go and fill up my water bottle and saw two children in front of the water fountain. They were brothers and must have had at least a two year difference. The older one drank water quite fast whereas the younger one couldn't reach. His older brother told him to bend and try reaching it. He tried, but he couldn't. Without a thought, the older brother cupped his right hand and started filling it with water, in order to give it to his brother. The water would slip out of his hand. I suggested using both hands. It worked. The younger boy would essentially lick the beginning of his brother's hands - it was extremely cute. When they finished, I asked them if they wanted more water and the younger boy looked at me with his blue eyes and shyly murmured 'no', smiled and subtly ran off with his older sibling.

There was this little girl with her Dad and brother (I assume) who had hit her foot and was crying.

Made me miss my earlier childhood.

Last night I was waiting at the corner of this street for my sister to come.

I was looking at the lights, the apartments and the patterns of the bars on windows and balconies.

I had this sort of, curiosity, and looked at people's expressions, the way their eyes went when they heard something humorous or when they listened to the person who was talking to them.

I wondered why some people were eating alone. If they felt uncomfortable or content with themselves.

There was this dog who went into this fountain which was full of water and was drinking water. I couldn't help but smile.

This person who was probably working at the restaurant in front of the fountain threw water at the dog (once it came out of the water) to make it go away. I wanted to go and say something but the dog just left and started following this couple that walked past it.

Another dog repeated the same scenario.

There were people who were feeding a dog a piece of their dinner.

I don't know why I'm talking about these - they must seem so unimportant. But don't the unimportant things make up life too? A glance from a stranger, a child's laugh, the smell of food, the stars, music, the feeling that anything can happen and that we haven't yet seen what has yet to come..  I can't get enough of it.
















Online Users