Ελευθέρωσε τα δάκρυα που σε εμποδίζουν από την Αναγέννηση του εαυτού σου.
Είσαι ένα θεμέλιο, γεμάτο μετάνοια για την παγκόσμια αρχιτεκτονική.
<<Άνθρωπος>>. Αυτό είσαι. Τίποτ’άλλο.
Το δέρμα και τα κόκκαλά σου δεν
αρκούν για την νοσταλγία του ταξιδιού σου.
Τα χείλη και τα χέρια σου σε βασανίζουν από τότε που έμαθες πως η αφή είναι
αμαρτία.
<<Άνθρωπος>>. Αυτό σε φωνάζουν. Τίποτ’άλλο.
Δεν μπορείς να σταματήσεις.
Οι μέρες περνούν, τα βράδια μένουν. Οι στιγμιαίοι μα παντοτινοί εραστές
φεύγουν το επόμενο πρωί, γρηγορότερα απ’ότι τα μάτια τους σου υποσχέθηκαν πριν
την σαρκική τους ηδονή.
<<Άνθρωπος>>. Αυτό σε αποκαλούν. Τίποτ’άλλο.
Σαν τις χορδές της κιθάρας που πάλλονται και σταδιακά σιωπούν αφήνοντας την
μελωδία της χαοτικής τους εμβέλειας, έτσι κι εσύ πάλλεσαι στην ιδέα του ατελείωτου
δοσίματος, ρημάζοντας πρόωρα πάντα το σκαλισμένο με εξομολογήσεις τοίχος της
ψυχής σου.
Στη μετάβαση προς το δρόμο της ενηλικίωσης, δεν σου επέτρεψαν να αφήσεις
την αθωότητά σου. Σε πίεσαν όμως να παραδώσεις την θηλυκότητά σου, το αιώνιο
σύμβολο του πόθου τους, βαφτίζοντάς την ‘’απαραίτητη
αλλαγή’’ παρά ‘’αυτόδηλο βιασμό’’.
Κατά τα άλλα, είσαι Άνθρωπος γι’αυτούς. Τίποτ’άλλο.
Online Users
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου