Η ανηθικότητα
σπαράζει την αυγή της μέρας.
Η αρρώστεια δεν
βλέπει θύματα ούτε νοσταλγίες.
Δεν αναρωτιέται
αν ο ψυχισμός αντέχει την απουσία.
Δεν νοιάζεται αν
έδωσες υπόσχεση τα χέρια σου για παρηγοριά.
Από κύτταρο
ξεκινάμε και σε μωσαϊκή μονάδα καταλήγουμε.
Δεν
συλλογιζόμαστε για την κρίσιμη στιγμή του θανάτου, για το φυσικό αποτέλεσμα της
ύπαρξής μας.
Αφήνουμε το
ρίσκο, σκεπτόμενοι το δεδομένο και ρημαδιασμένο αύριο.
Ανάθεμα το αύριο.
Ανάθεμα τη σιωπή του φόβου. Ανάθεμα τη δραματοποίηση της «αποτυχίας» και της
«απόρριψης».
Δωσ’μου την
αδρεναλίνη της ηδονής.
Την ολοκλήρωση
της θυσίας.
Την ιερότητα της
αγάπης.
Δωσ’μου τον πόνο
σου να δημιουργήσω τέχνη.
Να βιώσω το χάος.
Να παραδωθώ στον
άνεμο.
Να σε δω, έστω
για λίγο, να χάνεσαι στην κάθαρση της Κυριακής.
Online Users
