Charles Baudelaire, The Painter of Modern Life and Other Essays

'The crowd is his element, as the air is that of birds and water of fishes. His passion and his profession are to become one flesh with the crowd. For the perfect flâneur, for the passionate spectator, it is an immense joy to set up house in the heart of the multitude, amid the ebb and flow of movement, in the midst of the fugitive and the infinite. To be away from home and yet to feel oneself everywhere at home; to see the world, to be at the centre of the world, and yet to remain hidden from the world - impartial natures which the tongue can but clumsily define. The spectator is a prince who everywhere rejoices in his incognito. The lover of life makes the whole world his family, just like the lover of the fair sex who builds up his family from all the beautiful women that he has ever found, or that are or are not - to be found; or the lover of pictures who lives in a magical society of dreams painted on canvas. Thus the lover of universal life enters into the crowd as though it were an immense reservoir of electrical energy. Or we might liken him to a mirror as vast as the crowd itself; or to a kaleidoscope gifted with consciousness, responding to each one of its movements and reproducing the multiplicity of life and the flickering grace of all the elements of life.' 

Έφυγε σαν σήμερα 22 Ιανουαρίου του 1977, ο αγαπημένος μας συγγραφέας, Μενέλαος Λουντέμης.

Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς.
Γιατί σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά,
πως είν’ ο χειμώνας, πως είν’ ο θάνατος.
Μην αργείς.

Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ’ τα σπίτια
κι απ’ τους δρόμους που περνάς.
Απ’ τα παράθυρα κρέμουνται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ’ τα σπίτια.
Σ’ όλα κυλάει ο αέρας σου.
Όλα ξέρουν τ’ όνομά σου.
Μην αργείς.

Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι απ’ το να ’ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάηδισμα, σαν γέλιο πρωινό.

Να σε περιμένω είναι σαν να ξανάρχομαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες,
είναι γεμάτοι πλάνεμα, οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν, χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.

Μην αργείς. Γιατί, ώσπου να ’ρθεις,
θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ’ αγκάθια, κι όλους τους γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω είναι σαν να πεθαίνω.
Γι’ αυτό: Μην αργείς.
.
.

..Μενέλαος Λουντέμης..

#Ηποίησιςεντόςμαςpost

https://www.theguardian.com/books/2014/may/28/maya-angelou-in-fifteen-quotes?CMP=fb_gu

Πόλη υπενθύμισης είναι τούτη 'δω η πόλη. 

Της άφησα λίγα όνειρα, φιλιά, βουνά κι αξιοθέατα. Εγκαταλελειμμένα κι αφημένα βλέμματα - στιγμιότυπα του παραδόξου. 

Σε τούτη 'δω τη γη κάπνιζα κι έβλεπα το απέραντο κάμπο, πάντα με παρέα ή κι άγαλμα όχι τόσο μακριά μου να μου δείχνει το αγέρωχο πέρασμα του χρόνου και τη σιωπή της θυσίας.

Αμυδρώς ξένη κι αμιγώς ερωτευμένη δηλώνω με κάθε επίσκεψη στον παροδικό σταθμό της ζωής μου. Πού να πηγαίνουν, άραγε, οι στιγμές μας; Οι αναμνήσεις και τα θέλγητρα που μας κυριαρχούν; 

Τί χρωστάω λοιπόν σ'αυτόν που δε σταματά να ζωντανεύει τις αισθήσεις μου; Ένα χαμόγελο, κάποια φιλιά κι η υπόμνηση της ανθρώπινης φύσης - της ανεξήγητης ανάγκης για το άπιαστο  μα της ατέρμονης επιθυμίας για το σίγουρο.