Oats In The Water by Ben Howard

Go your way

I’ll take the long way ‘round

I’ll find my own way down

As I should

And hold your gaze

There’s coke in the Midas touch

A joke in the way that we rust

And breathe again

And you’ll find loss

And you’ll fear what you found

When the weather comes

Tearing down

There’ll be oats in the water

There’ll be birds on the ground

There’ll be things you never asked her

Oh how they tear at you now

Go your way

I’ll take the long way 'round

I’ll find my own way down

As I should

And hold your gaze

There’s coke in the Midas touch

A joke in the way that we rust

And breathe again

And you’ll find loss

And you’ll fear what you found

When the weather comes

Tearing down

There’ll be oats in the water

There’ll be birds on the ground

There’ll be things you never asked her

Oh how they tear at you now 

Γεμίζοντας το κενό με χιούμορ - Κατερίνα Βρανά (TEDxAUEB)

Πριν πάθει σηψαιμία ήταν από τις καλύτερες -κατά τη γνώμη μου- κωμικούς του χώρου.. το ότι μέσω της αρρώστιας της μπόρεσε να το παλέψει και να ανεβάσει μια τέτοια παραγωγή την καθιστά ακόμη πιο ταλαντούχα κι αξιέπαινη στα μάτια μου.

Χθες παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή της. Υπήρχαν σκηνές από την ίδια με την οικογένειά της στο σαλόνι τους κι άλλες με την ίδια να κάνει φυσιοθεραπεία στο νερό ή σε ένα άλλο δωμάτιο. Το γεγονός ότι άφησε τις κάμερες να την ακολουθήσουν σ'αυτές τις πιο προσωπικές κι ''ευάλωτες'' στιγμές της και να είναι τόσο ετοιμόλογη με έκανε να (χαμο)γελάσω πραγματικά.

Αυτό που μου φάνηκε ενδιαφέρον είναι πως της ήρθε η ιδέα για το σταντ απ τη στιγμή που ξύπνησε από το κώμα! Τί μεγαλείο ψυχής χρειάζεται για να αντιμετωπίζεις τον κίνδυνο, την αβεβαιότητα και τον θάνατο με χιούμορ; Ίσως να είναι από τις πιο γοητευτικές και δυναμικές στάσεις που μπορεί να κρατήσει κανείς.

Στο παραπάνω βίντεο, εξήγησε πως όταν παθαίνεις κάτι τέτοιο όλα αλλάζουν σημασία. Το πτυχίο, το επάγγελμα, το άγχος για μικροπράγματα παίρνουν διαφορετική διάσταση. Στο τέλος του βίντεο κατέληξε στο συμπέρασμα πως όλα μπορούν να αντιμετωπιστούν με 'αγάπη, σεβασμό και γέλιο'.

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο!

'Αντίο' - Τάσος Λειβαδίτης

Κάποτε μια νύχτα θ΄ ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τρένων για να περάσουν οι παλιές μέρες οι κλειδούχοι θα ΄χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες απ΄τα παιδικά μας πρωινά κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα, κουρασμένος από τους τόσους χειμώνες τόσα τρένα που δεν σταμάτησαν πουθενά, τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν, οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι που είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου; κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ΄ την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απʼ αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω όπως απόψε σε τούτο το ερημικό τοπίο που παίζω την τυφλόμυγα με τους νεκρούς μου φίλους. Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο! Τα πιο ωραία ποιήματα δεν θα γραφτούν ποτέ….