Πόλη υπενθύμισης είναι τούτη 'δω η πόλη. 

Της άφησα λίγα όνειρα, φιλιά, βουνά κι αξιοθέατα. Εγκαταλελειμμένα κι αφημένα βλέμματα - στιγμιότυπα του παραδόξου. 

Σε τούτη 'δω τη γη κάπνιζα κι έβλεπα το απέραντο κάμπο, πάντα με παρέα ή κι άγαλμα όχι τόσο μακριά μου να μου δείχνει το αγέρωχο πέρασμα του χρόνου και τη σιωπή της θυσίας.

Αμυδρώς ξένη κι αμιγώς ερωτευμένη δηλώνω με κάθε επίσκεψη στον παροδικό σταθμό της ζωής μου. Πού να πηγαίνουν, άραγε, οι στιγμές μας; Οι αναμνήσεις και τα θέλγητρα που μας κυριαρχούν; 

Τί χρωστάω λοιπόν σ'αυτόν που δε σταματά να ζωντανεύει τις αισθήσεις μου; Ένα χαμόγελο, κάποια φιλιά κι η υπόμνηση της ανθρώπινης φύσης - της ανεξήγητης ανάγκης για το άπιαστο  μα της ατέρμονης επιθυμίας για το σίγουρο.