Όταν σκουπίζω τα
δάκρυα σου, δεν σκουπίζω μια απλή ουσία. Σκουπίζω το αίμα μιας πληγής. Σκουπίζω
τον ήλιο που σιγά σιγά έδυε εκείνο το απόγευμα του Αυγούστου. Την αδικία που
ποτέ δεν ειπώθηκε γιατί η θυσία ήταν πιο γενναιόδωρη. Αλλά και το δίκιο που
ποτέ δεν βρέθηκε για τον ίδιο λόγο. Την αγάπη που ποτέ δεν είχε την ευκαιρία ν’ανθίσει
. Την κούραση και την απελπισία που χαρακώθηκε στο υποσυνείδητο αλλά και στα μελανιασμένα
χέρια σου.
Όταν σε κρατώ στην
αγκαλιά μου και η καρδιά μου ακουμπά τη δική σου, θέλω να βιώσω τον πόνο σου. Να
τραβήξω την λύπη από μέσα σου ή έστω να πάρω λίγη από αυτή για να δεις πως ο
δρόμος της μοναξιάς δεν χρειάζεται να είναι τόσο στενός και μονόχρωμος όπως τον
φαντάζεσαι.
Όταν κρατώ το
χέρι σου, δεν είναι επειδή θέλω να σε περιορίσω ή επειδή σε θεωρώ δικό μου αποκλειστικά
άνθρωπο. Είναι γιατί θέλω να νιώσεις πως έχεις την ελευθερία και τη δύναμη να
είσαι ο εαυτός σου και να ζήσεις χωρίς τον φόβο της αποτυχίας και της απόρριψης.
Να νιώσεις πως ένας τρόπος αποδέσμευσης από τον πόνο σου είναι η συγχώρεση του
εαυτού σου αλλά και των γύρω σου. Να συνειδητοποιήσεις πως μπορείς να
εμπιστεύεσαι και να δίνεσαι ανεπιφύλακτα διότι εκεί φυλάσσεται το νόημα της
αγάπης και της ζωής.
Γι’αυτό, όταν δεν
θα’μαι εκεί να σκουπίζω τα δάκρυά σου, να σε κρατώ στην αγκαλιά μου και να
κρατώ το χέρι σου, να θυμάσαι αυτό : η αγάπη τείνει στο άπειρο. Το άπειρο δεν
έχει τέλος.
Online Users
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου