<< Ανάθεμα Τον Φρόυντ >>

Μερικοί θεωρούν τον ύπνο ως τον καλύτερο γιατρό.

Και τα όνειρά τους ως το δρόμο προς την εκπλήρωση των πιο τρελών τους φαντασιώσεων.

Άλλοι δεν θυμούνται τα όνειρά τους και προσπαθούν να πραγματοποιήσουν τις φαντασιώσεις τους με υποκατάστατα επιδιώκοντας να ζωντανέψουν, έστω και λίγο, την παρωδία της δισδιάστατης οπτικής τους γωνίας.

Είχα καιρό να σε δω στα όνειρά μου.

Ορισμένες φορές νιώθω λες και το υποσυνείδητό μου είναι ένα μικρό παιδί με κλωστή κι εγώ είμαι μια γάτα που δεν έχει δει κλωστή ποτέ στη ζωή της.

Τα μαλλιά σου ήταν μαζεμένα.

Δεν ξέρω που βρισκόμασταν. Ποια μέρα ήταν και ούτε εάν είχες μάθει την Αλήθεια για μενα.

Δεν ξέρω αν είχες λάβει γνώση για το πως ακόμη ανατριχιάζω όταν ακούω το τραγούδι που σε στιγμάτισε.

Για το πως ακόμη θυμάμαι την ανατολή του ήλιου τη μέρα που πήγες να φύγεις από τη ζωή.

Για το πως ακόμη πιάνω τον εαυτό μου να ανησυχεί για σενα και να ελπίζει ότι βρίσκεις ομορφιά και κουράγιο μπροστά στην αδιέξοδο.

Δεν θυμάμαι αν μιλήσαμε. Μα χαράχτηκε στην μνήμη μου η ανταλλάγη ολόκληρων κουβέντων μονάχα με βλέμματα.

Χαϊδευα απαλά τα μαλλιά σου και εσύ την άκρη του προσώπου μου.

Ένιωθα γαλήνη καθώς τα δάχτυλά μου ακολουθούσαν τις Καμπύλες και τα δικά σου τις Γραμμές.

Ξύπνησα.

Η μόνη μου σκέψη ήταν αυτή :

<<Ανάθεμα τον Φρόυντ>>.

Online Users