To Mπρελόκ Της Αγάπης

Αγάπη. Α-γά-πη. Μια έννοια η οποία είναι πολύπλευρη, πολύμορφη, πολύ- (συμπληρώστε το κενό αναλόγως της ψυχικής/ιδεολογικής σας διάθεσης).

Θα σας πω μια μικρή ιστοριούλα για την αγάπη η οποία συνέβη πριν από μερικές εβδομάδες.

Πήγαμε στη θάλασσα με την οικογένειά μου για να επισκευθούμε συγγενείς. Έχουν σπίτι κοντά στη θάλασσα. Μένουν στο δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας και στη ταράτσα του κτιρίου στο οποίο έμεναν, είδα μια από τις πιο μαγευτικές θέες που’χω δει ποτέ μου.

Μείναμε αρκετές μέρες. Απολαύσαμε τον ήλιο, το αλατόνερο, τη βραδινή ζωή. Ας μην αναλύω περαιτέρω – περάσαμε υπέροχα.

Την τελευταία μέρα που μείναμε, αποφασίσαμε να πάμε για κολύμπι οικογενειακώς το μεσημέρι. Ο θείος μου είχε φέρει βατραχοπέδηλα, goggles και είχε τα κλειδιά του σπιτιού. Οι υπόλοιποι έφεραν καρεκλίτσες, ομρέλες, τσάντες με τα απαραίτητα αντικείμενα του καθενός – γυαλιά ήλίου, περιοδικά, νερό, αντηλιακό, πετσέτες, τυροπιτάκια/αυγόφετες που έμειναν από το πρωινό και πάει λέγοντας.

Εκεί που είχαμε τελειώσει οι περισσότεροι και συζητούσαμε να επιστρέψουμε στο σπίτι (το οποίο απέχει μερικά μόνο λεπτά από τη θάλασσα), ο θείος μου δεν μπορούσε να βρει τα κλειδιά. Ψάξαμε, ιδρώσαμε, κάναμε τη διαδρομή που έκανε ο ίδιος για να έρθει στο μέρος στο οποίο καθόμασταν αρκετές φορές, αναφέραμε εναλλακτικές. Δεν βρίσκαμε με τίποτα τα κλειδιά. <<Βρε, που πήγαν τα κλειδιά;>>, << Μήπως σου’πεσαν στην άμμο; >>, <<Μήπως έπεσαν σε κανένα βόθρο; >> οι προτάσεις έπεφταν σύννεφο. Ακόμη, σχεδίαζε ο θείος μου με τον ξάδερφό του να σπάσουν την κλειδαριά με κατσαβίδι.

Αποφασίσαμε, για να μην τα πολυλογώ και σας κρατώ σε αγωνία, να ψάξουμε στη θάλασσα. Παίρνει goggles η αδερφή μου, κάνει μια βουτιά μέτρα μακριά από την ακτή. Κεφάλι δεν έβγαλε έξω. Έπειτα ακολούθησε ο μπαμπάς μου με goggles και ένα ‘’πραγματάκι’’, που δεν ξέρω τη λέξη αλλά μ’αυτό μπορείς να αναπνέεις ενώ βρίσκεσαι στο νερό. Τέλος πάντων, ακολούθησε κι ο μπαμπάς μου με τα goggles και το ανώνυμο (αλλά σαφώς χρήσιμο σε τέτοιες καταστάσεις) ‘’πραγματάκι’’. Έπαιρνε βαθιές ανάσεις και πλάφ, μέσα πήγαινε και το δικό του κεφάλι.

Μου είπε η μαμά μου να πάω κι εγώ να τους βοηθήσω. Φόρεσα κι εγώ goggles κι έκανα μερικά βήματα στη θάλασσα ώσπου ξαφνικά, το είδα.

Είδα ένα μαύρο μπρελόκ με μικρές ροζ βουλίτσες οι οποίες σχημάτιζαν τη λέξη ‘LOVE’ να κουνιέται πέρα δώθε από τα κύματα, στον πάτο της θάλασσας.  Ήταν το μπρελόκ από κλειδιά του σπιτιού.

<<Το βρήκα!>> φώναξα και στη συνέχεια, άκουσα διάφορα. Η μαμά μου <<Δόξα το Θεό!>>, ο θείος μου <<Μαριλέγκο, το απόγευμα σου κερνάω ένα παγωτό>>, οι ξαδέρφες κι οι αδερφές μου  χαμογελούσαν με ανακούφιση – τελικά θα έκαναν ντουζ εκείνο το απόγευμα!

Ένιωθα χαρούμενη, όσο ασήμαντο και ν’ακούγεται το συμβάν. Αλλά ταυτόχρονα, ένιωσα ‘’περίεργα’’ με την καλή την έννοια. Όσο περνούσαν οι μέρες, σκεφτόμουν όλο και περισσότερο τον συμβολισμό αυτού του γεγονότος.

Που θέλω να πάω μ’αυτήν την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και συνάμα τόσο ηρωϊκή ιστορία; Θέλω να εκφράσω μια άποψη που έχω πάνω στην αγάπη.

Μερικές φορές η αγάπη βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας και απλώς εμείς πρέπει να κάνουμε το επόμενο βήμα για να την ‘’αρπάξουμε’’.  Πρέπει να ‘’βραχούν’’ λιγάκι τα ‘’πόδια’’ μας.

Σε άλλες περιπτώσεις, βυθίζεται μανιωδώς ολόκληρο το σώμα για να βρει την αγάπη. Βυθίζεται και προσπαθεί να βρει την αγάπη με τη βοήθεια αντικειμένων. Όχι με τα μάτια, την αφή.. την ακοή. Δεν αφήνει το κύμα να το παρασύρει. Αντιστέκεται στη ροή.

Αυτό που είναι αξιοσημείωτο είναι το ότι μπορεί να ‘’βραχούν’’ λιγάκι τα ‘’πόδια’’ μας ή να ‘’βυθιστεί’’ το σώμα μας στη προσπάθειά μας να βρούμε την αγάπη και υπάρχει περίπτωση να μην τη βρούμε εκείνη τη χρονική στιγμή και σ’εκείνο το τοπίο συγκεκριμένα.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Δεν σημαίνει πως δεν υπήρχε. Oύτε πως δεν θα υπάρξει.

Απλώς το κύμα μπορεί να τη μετέφερε σε άλλη ακτή για να τη βρεί κάποιος ο οποίος... ‘’έχασε τα κλειδιά του’’.

Online Users