19/05/14

https://www.youtube.com/watch?v=xsJ4O-nSveg
Αυτό που γράφω, δεν είναι ποιητικό.

Αυτά που νιώθω, δεν είναι άξια μνήμης.

Μα, είναι ό,τι έχω και δεν έχω στην τελική.

Το σώμα μου θα πάρει άλλη υπόσταση, οι εμπειρίες κι οι αναμνήσεις μου θα χαθούν.

Όμως για το λίγο χρονικό διάστημα που θα υπάρχουν όσο θα’μαι εδώ, θέλω να τους δίνω την σημασία που τους αρμόζει, αλλιώς θα χαθεί ο σκοπός τους.

Βρίσκω τον εαυτό μου να ρεμβάζει μέσα στα ποιήματα, στις νουβέλες και στα ιστορικά γεγονότα που’χω συναντήσει ή ζήσει εγώ η ίδια.

Την τελευταία βραδιά πριν φύγω, κοιμήθηκα στο κρεβάτι των γονιών μου με τη μαμά μου και καταλήξαμε να μιλάμε πρώτη φορά για ώρες.

Ήμασταν αγκαλιά κι ένιωθα γαλήνη.

Αυτή που νιώθουμε μόνο τα χαράματα, τότε που έχουμε το θάρρος να εκφράσουμε τις πιο κρυφές μας σκέψεις και να συγκινηθούμε με περηφάνεια για τα δάκρυά μας.

Χάνομαι, μα δεν με νοιάζει.

Δεν με νοιάζει γιατί πλέον δεν φοβάμαι τον πόνο, την αλλαγή και το απρόοπτο.

Γιατί γνωρίζω πως θα βρω τον τρόπο να μάθω, να καλλιεργηθώ, ν’αγαπήσω περισσότερο μέσω της ερμηνείας τους.

Η μόνη απώλεια είναι αυτή που έρχεται από το ανεκμετάλλευτο.

Online Users