01/05/14

Συνήθως όταν κάτι φτάνει στο τέλος του, ανάλογα με τη φύση του στοιχείου, είτε το πετάμε είτε αποδεχόμαστε (;) την απουσία του.

Έχουμε μάθει όμως για ό,τι δεν ικανοποιεί τα συμφέροντά μας, να το πετάμε στα σκουπίδια (να ξέρετε, δεν εννοοώ μόνο τα υλικά σκουπίδια).

Έχουμε βολευτεί με την περιθωριοποίηση της διαφορετικότητας.

Τρέμουμε στις λέξεις ‘δυσλειτουργία’, ‘βλάβη’, ‘πρόβλημα’, ‘ελάττωμα’.

Λες κι εμείς είμαστε εξαιρέσεις της γλώσσας και των συμπτώσεων.

Εμείς.

Ποτέ δεν θα μας αρμόζουν αυτές οι λέξεις.

Γιατί εμείς;

Κι αν βρεθούν μπροστά μας, θα προσποιηθούμε πως όλα κυλούν ομαλά.

Δεν είμαστε εμείς.

Όλα είναι μια χαρά εφ’όσον έτσι φαίνονται, έτσι δεν είναι;

Κι όταν θελήσουμε να γελάσουμε, θα πατάμε ένα κουμπί ή θα φοράμε τη μάσκα ανεμελιάς και χαμογελου που να ενισχύει την επιφανειακή μας προσπάθεια για εσωτερική γαλήνη κι ευτυχία.

Το γενετικό υλικό από το οποίο είσαι πλασμένος εμπεριέχει πληροφορίες εξέλιξης οι οποίες στάζουν από δυσλειτουργία, βλάβη, προβλήματα κι ελαττώματα.

Δεν ξέρω αν είμαστε εδώ από τύχη, από θεό  ή κάποια δύναμη.

Πάνε σ’έναν άγνωστο και κοίταξέ τον για μερικά δευτερόλεπτα στα μάτια.

Πες μου αν αισθάνεσαι, αλήθεια, ανώτερος από αυτόν.

Μην ξεχάσεις να φερθείς σαν Άνθρωπος,

Στην τελική η μάσκα είναι αμετάβλητη,

Όμως η ψυχική σου σταδιοδρομία βρίσκεται σε αεικίνητη εναλλαγή στασιασμού κι αποκήρυξης.

Online Users