Αν θα μπορούσα να περιγράψω τον άνθρωπό μου σαν αίσθημα, είναι σαν εκείνη τη βραδινή έξοδο σε ταβέρνα που τα παιδιά ζητάνε από τους γονείς τους να πάνε σπίτι -ή έστω στο αυτοκίνητο- να κοιμηθούν, οι μαγαζάτορες φέρνουν το κρασί αβέρτα, μου γνέφει για το μετά χαϊδεύοντας τον ώμο μου και σηκώνεται να χορέψει, προς απογοήτευση των νυσταγμένων πιτσιρικάδων, ώστε να μη δώσει τέλος στη στιγμή.

Αν θα μπορούσα να περιγράψω τον άνθρωπό μου σαν αίσθημα, είναι σαν το απόγευμα μετά από το μπάσκετ, τη πρώτη γουλιά παγωμένου νερού από τη βρύση, την απαλή μυρωδιά του σαμπουάν μετά το μπάνιο, το κριθαράκι με μανιτάρι/λιωμένη φέτα και το χουχούλιασμα στον καναπέ.

Αν θα μπορούσα να περιγράψω τον άνθρωπό μου σαν αίσθημα, είναι σαν τα Duty Free τσιγάρα που κάπνιζα κρυφά τις Κυριακές της τρίτης λυκείου που έλειπαν όλοι από το σπίτι, ξαπλωμένη στο γρασίδι, ρεμβάζοντας για το μέλλον, νιώθωντας ένα μίγμα μελαγχολίας-νοσταλγίας-έρωτα.

Αν θα μπορούσα να περιγράψω τον άνθρωπό μου σαν αίσθημα, είναι σαν τη βόλτα στο αυτοκίνητο με τη μουσική στη διαπασών, με την αυτόματη κίνηση για ζώνη, το ραδιόφωνο να παίζει μόνο όταν αλλάζουν οι ταχύτητες και να σιωπαίνει όταν χρειάζεται γιατι θυμάται, αλλόκοτα αλλά χιουμοριστικά, πως η συνάντησή μας είναι σαν την ευθυγράμμιση πλανητών – σπάνια, μαγευτική, χαοτική.

Αν θα μπορούσα να περιγράψω τον άνθρωπό μου σαν αίσθημα, είναι σαν τα βράδια που παίρνουμε το ρόλο των γονιών μας αλλά μετά ξαπλώνουμε στην αγκαλιά τους, γίνοντας πάλι παιδιά, ηρεμώντας από το χάδι και τη μυρωδιά τους.

Αν θα μπορούσα να περιγράψω τον άνθρωπό μου σαν αίσθημα, είναι σαν εκείνα τα πρωινά που ξυπνάς πιο νωρίς σε ξένο σπίτι και βγαίνεις, χωρίς κλειδιά ή κατεύθυνση, να βρεις το κοντινότερο αρτοποιείο κι ας μην έχεις πιεί το πρώτο σου καφέ.

Αν θα μπορούσα να περιγράψω τον άνθρωπό μου σαν αίσθημα, είναι σαν εκείνα τα σκηνικά που ο φίλος σου σου αφήνει το αγαπημένο σου παγωτίνι κι η μαμά το τελευταίο κομμάτι του κέικ – ενώ πραγματικά το ήθελε – γιατι ‘’δε πεινάει μωρέ’’.

Copyright © M.E.S.