19/05/14

https://www.youtube.com/watch?v=xsJ4O-nSveg
Αυτό που γράφω, δεν είναι ποιητικό.

Αυτά που νιώθω, δεν είναι άξια μνήμης.

Μα, είναι ό,τι έχω και δεν έχω στην τελική.

Το σώμα μου θα πάρει άλλη υπόσταση, οι εμπειρίες κι οι αναμνήσεις μου θα χαθούν.

Όμως για το λίγο χρονικό διάστημα που θα υπάρχουν όσο θα’μαι εδώ, θέλω να τους δίνω την σημασία που τους αρμόζει, αλλιώς θα χαθεί ο σκοπός τους.

Βρίσκω τον εαυτό μου να ρεμβάζει μέσα στα ποιήματα, στις νουβέλες και στα ιστορικά γεγονότα που’χω συναντήσει ή ζήσει εγώ η ίδια.

Την τελευταία βραδιά πριν φύγω, κοιμήθηκα στο κρεβάτι των γονιών μου με τη μαμά μου και καταλήξαμε να μιλάμε πρώτη φορά για ώρες.

Ήμασταν αγκαλιά κι ένιωθα γαλήνη.

Αυτή που νιώθουμε μόνο τα χαράματα, τότε που έχουμε το θάρρος να εκφράσουμε τις πιο κρυφές μας σκέψεις και να συγκινηθούμε με περηφάνεια για τα δάκρυά μας.

Χάνομαι, μα δεν με νοιάζει.

Δεν με νοιάζει γιατί πλέον δεν φοβάμαι τον πόνο, την αλλαγή και το απρόοπτο.

Γιατί γνωρίζω πως θα βρω τον τρόπο να μάθω, να καλλιεργηθώ, ν’αγαπήσω περισσότερο μέσω της ερμηνείας τους.

Η μόνη απώλεια είναι αυτή που έρχεται από το ανεκμετάλλευτο.

Online Users

Η Θεωρία Των Παραλλήλων Γραμμών

Ο κάθε άνθρωπος ξεκινά τη ζωή του από ένα σημείο την ημέρα της δημιουργίας του. 
Πριν γεννηθεί, τροποποιούνται τα εκ γενετής στοιχεία όπως χρώματα, σχέδια, πλάτη.

Καθώς προχωρά στα διάφορα κεφάλαια της ζωής του, τα χρώματα, σχέδια και τα πλάτη της γραμμής που προβάλλονται πίσω του επηρεάζονται από επίκτητες έννοιες όπως ταχύτητα, γενναιότητα και συνάντηση-τομή μ’αποτέλεσμα να σχηματίζονται και διακλαδώσεις οι οποίες συνεχίζουν να προχωρούν με το σύμπλεγμα άλλων διακλαδώσεων ή φτάνουν το φυσικό τέλος τους κάποια στιγμή.

Ένα σπάνιο φαινόμενο : όταν τέμνονται δυο παράλληλες γραμμές υπάρχει αλληλεπίδραση και συγχώνευση των διαφορετικών χρωμάτων, σχεδίων και πλατών που οδηγεί στη διάπλαση ενός πρωτοφανούς μεταλλαγμένου αποτυπώματος.

Το αξιομνημόνευτο σημείο επαφής τους, όσο μαθηματικά αδύνατο κι αν ακούγεται, αποτελεί αυτόματα θάνατο και γέννησή τους. Ατύχημα και κάθαρσή τους. 

Η πορεία τους προπαντός δεν μπορεί να επιστραφεί στην πρωταρχική της μορφή κι ούτε θα’πρεπε γιατί μετά από τέτοιο συμβάν το σθένος κι η ωρίμανση της εγκοπής ξεπερνούν την απειρία του άθικτου.

Μερικές από τις γραμμές των προγόνων μας είναι χαραγμένες και κρεμασμένες σε δωμάτια άλλοτε με ή χωρίς είσοδο, για να τον απώτερο σκοπό του παραδειγματισμού.

Πόσο λυπητηρός και συνάμα χαρμόσυνος είναι ο αποχαιρετισμός του απροσδόκητου;
Πόσο ανθρώπινη κι εξιλεωτική είναι η ενσυνέχιση της απροσδιόριστης τροχιάς μέχρι την συνάντηση (ή μη;) της επόμενης τομής;

Online Users

Quote by Caitlin Moran

"At 19, I read a sentence that re-terraformed my head: “The level of matter in the universe has been constant since the Big Bang.”

In all the aeons we have lost nothing, we have gained nothing - not a speck, not a grain, not a breath. The universe is simply a sealed, twisting kaleidoscope that has reordered itself a trillion trillion trillion times over.
Each baby, then, is a unique collision - a cocktail, a remix - of all that has come before: made from molecules of Napoleon and stardust and comets and whale tooth; colloidal mercury and Cleopatra’s breath: and with the same darkness that is between the stars between, and inside, our own atoms.
When you know this, you suddenly see the crowded top deck of the bus, in the rain, as a miracle: this collection of people is by way of a starburst constellation. Families are bright, irregular-shaped nebulae. Finding a person you love is like galaxies colliding. We are all peculiar, unrepeatable, perambulating micro-universes - we have never been before and we will never be again. Oh God, the sheer exuberant, unlikely face of our existences. The honour of being alive. They will never be able to make you again. Don’t you dare waste a second of it thinking something better will happen when it ends. Don’t you dare."

Online Users

01/05/14

Συνήθως όταν κάτι φτάνει στο τέλος του, ανάλογα με τη φύση του στοιχείου, είτε το πετάμε είτε αποδεχόμαστε (;) την απουσία του.

Έχουμε μάθει όμως για ό,τι δεν ικανοποιεί τα συμφέροντά μας, να το πετάμε στα σκουπίδια (να ξέρετε, δεν εννοοώ μόνο τα υλικά σκουπίδια).

Έχουμε βολευτεί με την περιθωριοποίηση της διαφορετικότητας.

Τρέμουμε στις λέξεις ‘δυσλειτουργία’, ‘βλάβη’, ‘πρόβλημα’, ‘ελάττωμα’.

Λες κι εμείς είμαστε εξαιρέσεις της γλώσσας και των συμπτώσεων.

Εμείς.

Ποτέ δεν θα μας αρμόζουν αυτές οι λέξεις.

Γιατί εμείς;

Κι αν βρεθούν μπροστά μας, θα προσποιηθούμε πως όλα κυλούν ομαλά.

Δεν είμαστε εμείς.

Όλα είναι μια χαρά εφ’όσον έτσι φαίνονται, έτσι δεν είναι;

Κι όταν θελήσουμε να γελάσουμε, θα πατάμε ένα κουμπί ή θα φοράμε τη μάσκα ανεμελιάς και χαμογελου που να ενισχύει την επιφανειακή μας προσπάθεια για εσωτερική γαλήνη κι ευτυχία.

Το γενετικό υλικό από το οποίο είσαι πλασμένος εμπεριέχει πληροφορίες εξέλιξης οι οποίες στάζουν από δυσλειτουργία, βλάβη, προβλήματα κι ελαττώματα.

Δεν ξέρω αν είμαστε εδώ από τύχη, από θεό  ή κάποια δύναμη.

Πάνε σ’έναν άγνωστο και κοίταξέ τον για μερικά δευτερόλεπτα στα μάτια.

Πες μου αν αισθάνεσαι, αλήθεια, ανώτερος από αυτόν.

Μην ξεχάσεις να φερθείς σαν Άνθρωπος,

Στην τελική η μάσκα είναι αμετάβλητη,

Όμως η ψυχική σου σταδιοδρομία βρίσκεται σε αεικίνητη εναλλαγή στασιασμού κι αποκήρυξης.

Online Users