'Στα χρονια της προσωπικης μου απομονωσης εμαθα να μη ζηταω πολλά αλλά λίγα και ουσιαστικά.
Δεν χρειάζομαι χέρακια να κρατώ, ούτε κι ανούσιες λέξεις να ακούω.
Θέλω να βιώνω τον αλλον ως μια ζωη παραληλη στη δικη μου
με τα καλά και τάσχημα, τα διαφορετικά και τα παρόμοια.
Όχι σα συγκριση μα σα μοιρασμα.
Λέξεις και κορμιά και συναισθήματα.
Εκεινες τις στιγμες θέλω. Εκεινες που μπλεκομαστε
χειροποδαρα κι απο μεσα προς τα εξω.
Ως υπάρξεις μονες και μαζι για οσο πρεπει.
Προσεξε ομως, αυτο το πρεπει δεν ειναι οπως ολα τα αλλα:
Το μονο που χρειαζεται κανεις να εχει στο μυαλο του ειναι πως ο,τι αξιζει κρατα οσο ειναι ακομη ομορφο και ζωηρο
Κι οταν χρειαστει η πιο γενναια και τιμια ως προς εμας αποφαση
ειναι το να δωσεις τελος.'
Online Users
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου