Iστορία

Ο μπαμπάς μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λίβανο, κι οι γονείς του στη Συρία.

“Γενοκτονία στην Αρμενία! Γενοκτονία στην Αρμενία!”

Η μαμά μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Νάουσα. Ο μπαμπάς της στο χωριό Φραγκότσι κι η μαμά της στη Πτολεμαϊδα – όλα αυτά στο νομό Κοζάνης.

Ο προπάππους μου ήταν από τη Μικρά Ασία. Η προγιαγιά μου ήταν κάτοικος της Θράκης.

Η προπρογιαγιά μου ήταν από Βουλγαρία.

“Οθωμανική Αυτοκρατορία! Οθωμανική Αυτοκρατορία!”

Γεννήθηκα στη Σαουδική Αραβία.

“Βομβαρδισμοί και τρομοκρατία! Bομβαρδισμοί και τρομοκρατία!”

Αποφυγή από τα ερείπια, προς έναν χώρο με λιγότερη βία.

Εξετάσεις στο Λίβανο, δολοφονία πρωθυπουργού.

Βομβαρδισμός αεροδρομίου, για όνομα του Θεού!

Μετακόμιση στην Ελλάδα, εισαγωγή στη γραφή και στην ανάγνωση.

Παίξε κρυφτό με μέτρημα που θυμίζει γλώσσα άγνωστη.

Ενηλικίωση στη χώρα του Ήλιου, μετακόμιση προς Σκωτία.

“Θα βοηθήσει η προετοιμασία! Θα βοηθήσει η προετοιμασία!”

Εμπειρίες πρωτόγνωρες, ανεξαρτησία θολή.

Καπνός και γέλιο, χαρά και μουσική.

Ήρθε ο Ιούνιος, πέρασα φαρμακευτική.

Στην Αγγλία με ρωτάνε για τη χώρα προέλευσής μου.

Δεν κρατιέμαι, χαμογελώ.

Κοιτάω στο απέραντο βάθος, το βλέμμα τους γρήγορα ξανασυναντώ.

Τότε είναι που εκφράζεται μια ιστορία χωρίς σύνορα και συμφωνίες. Μια ιστορία αληθινή  -

 για έναν άνθρωπο ο οποίος μπόρεσε κι αγάπησε τελικά τον πλανήτη Γη.

Online Users

07/12/13

Χαράματα.

Ξυπνάω από βήχα, τον κατευνάζω με νερό.

Το δωμάτιο δίνει την αίσθηση του ρημαγμένου.

Στο πάτωμα βρίσκονται οι αποδείξεις των φοιτητικών μου συνηθειών.

Βλέπω την ώρα, με πιάνουν ανεξήγητες ταχυπαλμίες καθώς τα μάτια μου βαραίνουν με το πέρασμα των δευτερολέπτων.

Θυμόμουν ότι ονειρευόμουν προ λίγο κι η ζεστασιά του παπλώματος δεν μ’άφηνε να θυμηθώ τις λεπτομέρειες.

Όνειρο.

Βρισκόμουν σε μια πόλη η οποία μου έδινε σήματα οικειότητας αλλά δεν μου ήταν γνωστή.

Έβλεπα ερείπια από σπίτια αρχοντικά κι ακριβώς δίπλα τους ήταν χτισμένες μοντέρνες μονοκατοικίες.

Ξάφνου, ήμασταν μια παρέα ατόμων σ’ένα σπίτι το οποίο είχε παλιές αντίκες.

Ξαπλώναμε ο ένας πάνω στον άλλον, η παρουσία μας ξεχείλιζε αγάπη και χαρά.

Η κρεβατοκάμαρα θύμιζε κάνβας του 19ου αιώνα.

Τα σεντόνια ήταν κάτασπρα αλλά έφερναν μια αίσθηση ξεχασμένου.

Κι εμείς, μέσα στην ένταση και την ταραχή του είναι μας, ξαπλώσαμε για να  ξεκουραστούμε.

Κοιμήθηκαν οι άλλοι στα πατώματα, στο τέλος του στρώματος - κι εμείς αφεθήκαμε στη γωνιά του κρεβατιού.

Σιωπή - μα τα μάτια σου έβγαζαν τόση λύπη και σκεπτικότητα καθώς κοιτούσαν τα πάντα εκτός από εμένα.

Σε ρώτησα για την ψυχική σου διάθεση κι εσύ με καθησύχασες λέγοντάς με πως δεν τρέχει τίποτα – πάλι ανίκανη να αντικρύσεις το βλέμμα σου με το δικό μου.

Κι εγώ δεν μπορούσα να κρατηθώ.

Σου χάϊδεψα απαλά τη πλάτη προσπαθώντας να προσφέρω έστω μια μορφή στήριξης - έτσι όπως έμαθα, έτσι όπως έχω συνηθίσει.

Μου’ταν δύσκολο ν’αναπνεύσω από τον κόμπο στο λαιμό κι από τη θεά της ομορφιάς σου.

Η συνέχεια είναι άγνωστη καθώς η μνήμη δεν μου επιτρέπει να θυμηθώ το υπόλοιπο.

Στην υγειά των χαμένων, χαοτικών μας νιάτων.

Online Users

'251113' - o-romantismos-psofise.tumblr.com

'Στα χρονια της προσωπικης μου απομονωσης εμαθα να μη ζηταω πολλά αλλά λίγα και ουσιαστικά.

Δεν χρειάζομαι χέρακια να κρατώ, ούτε κι ανούσιες λέξεις να ακούω.

Θέλω να βιώνω τον αλλον ως μια ζωη παραληλη στη δικη μου

με τα καλά και τάσχημα, τα διαφορετικά και τα παρόμοια.

Όχι σα συγκριση μα σα μοιρασμα.

Λέξεις και κορμιά και συναισθήματα.

Εκεινες τις στιγμες θέλω. Εκεινες που μπλεκομαστε

χειροποδαρα κι απο μεσα προς τα εξω.

Ως υπάρξεις μονες και μαζι για οσο πρεπει.

Προσεξε ομως, αυτο το πρεπει δεν ειναι οπως ολα τα αλλα:

Το μονο που χρειαζεται κανεις να εχει στο μυαλο του ειναι πως ο,τι αξιζει κρατα οσο ειναι ακομη ομορφο και ζωηρο

Κι οταν χρειαστει η πιο γενναια και τιμια ως προς εμας αποφαση

ειναι το να δωσεις τελος.'

- http://o-romantismos-psofise.tumblr.com/post/68089225603/251113

Online Users