Κύκλος

Περιμένω τα βράδια για να ονειρευτώ το Είναι.

Ονειρεύομαι ανθρώπους που κάποτε τους κοιτούσα στα μάτια και ένιωθα το ρίγος από την ισοπέδωση των πιθανοτήτων.

Τους βλέπω ακόμη μεμονωμένα.

Και, ενώ στα όνειρα μπορώ να πλάθω ιστορίες σύμφωνα με τη δική μου φαντασία, περιορίζομαι.

Θέλω να τους κοιτάξω στα μάτια αλλά γνωρίζω, εκ πείρας, πως δεν πρέπει.

Γιατί ξέρω πως, μόλις συναντηθούν τα βλέμματά μας, θα ξυπνήσω.

Άγραφος κανόνας ονείρων.

Περίεργος ο χώρος του υποσυνείδητου.

Ήσουν στο όνειρό μου τις προάλλες και, ενώ με κοίταζες στα μάτια, δεν ξύπνησα.

Με αγκάλιαζες και αρνιόσουν να μ’αφήσεις ελεύθερη.

Και μέσα στη στιγμή ταραχής, ενέδωσα και άφησα τον εαυτό μου να σ’ενστερνιστεί.

Αφέθηκα στην αμαρτία των ατελείωτων ημερών και αμφιβολιών.

Και μόλις ξύπνησα, ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό καθώς έπεσε το πρώτο δάκρυ στα τσαλακωμένα 

σεντόνια.

Φοβάμαι πως θα μπω στο Όνειρο για ακόμη μια φορά.

Και θα συνεχίστει επ άπειρον αυτή η γλυκιά τραγωδία.

Η Ήβη θα βρίσκει τον τρόπο να μας κρατά μαζί, ακόμη κι όταν οι Μοίρες θα κόβουν τις κλωστές της ζωής μας στο ηλιοβασίλεμα της αβεβαιότητας και του προκαθορισμένου – εκεί που η προέλευσή των Ανθρώπων αποτελεί σωτηρία των Θεών.

Online Users