Παιδική Ηλικία

Πάρε την παιδική μου ηλικία και στόλισέ την.

Βαλ’την  σε κάδρο από ξύλο του κρεβατιού σου για να σου θυμίζει τα χαμένα σου νιάτα.

Προσπάθησαν να συμπληρώσουν το κενό τους με τα δικά σου μάτια.

Τότε ήταν που έχασες την όρασή σου την πνευματική.

Προσπάθησες να συμπληρώσεις και συ το κενό σου με τα δικά μου μάτια.

Και φοβάμαι πως θα μπω κι εγώ με τη σειρά μου στον φαύλο κύκλο χωρίς να’μουν εξαρχής τυφλή.

Ξερίζωσε το πρώτο λουλούδι που αντικρύσεις σήμερα κι άφησέ το στο κατώφλι του σπιτιού σου.

Παρατήρησε τα πέταλά του να πεθαίνουν σταδιακά και βρες ένα άλλοθι που τείνει στην εξήγηση του αμοραλισμού και του πεπερασμένου.

Έπειτα, φέρε μου τα πέταλα και προσπάθησε να με κοιτάξεις στα μάτια.

Δεν μπορείς.

Κι όταν προσπαθήσεις, δεν θα αντέξεις να κρατήσεις το βλέμμα σου στο δικό μου.

Γιατί, μπορεί να έκλεψες την αθωότητα ενός παιδιού αλλά τα μάτια του θα συνεχίζουν να βλέπουν.

Και θα προβάλλουν όλες τις πτυχές του εαυτού σου που έχεις μισήσει - όλες τις στιγμές που ήθελες να ξεφύγεις μα δεν μπορούσες.

Και αλήθεια, ακόμη μου φαίνεται παράδοξο

Να συγχωρεί ένα παιδί, την αμαρτία ενός ενήλικα. 

Online Users

Έντεκα Λεπτά του Paulo Coelho

<< …Ελπίζω ο χρόνος αυτός να περάσει γρήγορα για να μπορέσω να επιστρέψω στην αναζήτηση του εαυτού μου – να βρω κάποιον που να με καταλαβαίνει, που δε θα με κάνει να υποφέρω.
Αλλά τι ανοησίες είναι αυτές που λέω; Στον έρωτα κανείς δεν μπορεί να πονέσει κανέναν.
Ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος γι’ αυτό που αισθάνεται και δεν
μπορούμε να κατηγορούμε τον άλλο. Ένιωσα πληγωμένη όταν έχασα αυτούς που ερωτεύτηκα. Σήμερα είμαι πεπεισμένη ότι κανένας δε χάνει κανέναν, επειδή κανένας δεν είναι ιδιοκτήτης κανενός.
Αυτή είναι η αληθινή εμπειρία της ελευθερίας: να έχεις το σημαντικότερο
πράγμα στον κόσμο χωρίς να είναι κτήμα σου. >>
















Online Users

Τα Αστέρια

Μ’έχει κυριέψει μια συνήθεια κάθε βράδυ να βλέπω τον ουρανό και να μιλώ με τ’αστέρια.

Σε κάθε αστέρι χαρίζω το όνομα ενός κοντινού μου προσώπου.

Όποιο λάμπει πιο πολύ συνήθως μου δείχνει το πρόσωπο το οποίο έχει περισσότερη ανάγκη από μια κουβέντα, ένα χάδι, ένα βλέμμα ή μια αγκαλιά.

Ή μήπως εγώ τα'χω ανάγκη από το συγκεκριμένο πρόσωπο;

Aπόψε παρατηρώ ένα αστέρι μόνο, συγκεκριμένα στα βορειοανατολικά του νυχτερινού οπτικού πεδίου.

Σιγοφέγγει κιόλας και δεν μπορώ να αποφασίσω ποιο όνομα να του δώσω.

Παρ’ολα αυτά αρχίζω να του μιλάω για την μέρα μου - τις εικόνες της φύσης που αντίκρυσα, τα μάτια των αγνώστων που είδα, το σκυλί στο τρένο που καθόταν στα πόδια του φίλου του, το χαμόγελο και τη φωνή των παιδιών που έπαιζαν στη πλατεία, τις μυρωδιές της ζεστής σοκολάτας, τη μουσική που μου έφερε πίσω αναμνήσεις, την άνετη γεμάτη υπονοούμενα σιωπή με την αδερφή μου.

Και εκεί που νιώθω πως έχω μόλις αρχίσει την συζήτηση, εμφανίζονται τα πρώτα χρώματα της αυγής καθώς σβήνουν σταδιακά τα φώτα του δρόμου.

Κάθομαι κουρασμένη στο γραφείο και δεν κλείνω τα μάτια μου μέχρι που να φύγει το αστέρι από τα βορειοανατολικά του ουρανού.

Είναι μέρα πλέον και τα αστέρια δεν πρόκειται να βγούν για πολύ ώρα ακόμη.

Εγώ καίγομαι και εκπέμπω το φως του Ήλιου, περιμένοντας για κάποιον να κάνει τη πρώτη κίνηση για μια φορά.

Μα δεν έρχεται κανείς.

Κι έτσι κλείνω τα μάτια μου, καθώς σβήνω την ελπίδα και την ανάμνηση της προηγούμενης νύχτας, ετοιμάζοντας τον εαυτό μου για μια ακόμη βραδινή εξομολόγηση με τα αστέρια του παρελθόντος μου.

Γιατί να έρθει κανείς;

Online Users

11/12/12

It’s strange how fast the hours of the day pass while the darkness encloses the present.

I think about the people who have touched my heart.

Those who I hurt and those who have hurt me back.

I listen to songs that I always connect with a distant yet direct memory or sentiment.

I’m not ashamed to say that I’m scared.

I’m scared that my life will pass and I won’t live it to my fullest potential.

I think about how fragile human relationships are.

How being young is hard.

How being old is hard.

How being human is generally hard.

Thoughts of those who are unfortunate arise and I catch myself feeling guilty.

I think about love, friendship and the experiences that have occurred and that will occur in the future.

How we want to believe that we will be with a person forever or how we want to believe that once we have found that special someone, everything in life will suddenly become easier to deal with.

No one knows where this journey will take us and we have to be grateful that we are here, regardless of the conditions.

Sometimes that scares me though – not knowing what will happen.

I remember constantly feeling worried about a situation or a loved one. I used to fear change so much - it used to interfere with my comfort zone.

I used to worry that I could never feel as good as I did then. But then I thought that I didn’t know that I was going to feel as I did at that specific moment up until I actually took the risk, viewed the circumstances and experienced what it was I experienced.

It has been difficult to accept change as a part of life but sometimes I guess you have to in order to move on, let yourself go and give a chance at whatever comes your way.

I still have so much to learn and feel.

I hope I can still say the same in years to come.

Online Users

'Νοσταλγία' του Κ. Καρυωτάκη

Μεσ᾿ ἀπὸ τὸ βάθος τῶν καλῶν καιρῶν
οἱ ἀγάπες μας πικρὰ μᾶς χαιρετᾶνε.

Δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲ θυμᾶσαι, λές.
κι ἂν φούσκωσαν τὰ στήθη κι ἂν δακρύζεις
ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ κλάψεις ὅπως πρῶτα,
δὲν ἀγαπᾷς καὶ δὲν θυμᾶσαι, ἂς κλαῖς.

Ξάφνου θὰ ἰδεῖς δυὸ μάτια γαλανὰ
-- πόσος καιρός! -- τὰ χάιδεψες μιὰ νύχτα·
καὶ σὰ ν᾿ ἀκοῦς ἐντός σου νὰ σαλεύει
μιὰ συφορὰ παλιὰ καὶ νὰ ξυπνᾷ.

Θὰ στήσουνε μακάβριο τὸ χορὸ
οἱ θύμησες στὰ περασμένα γύρω·
καὶ θ᾿ ἀνθίσει στὸ βλέφαρο σὰν τότε
καὶ θὰ πέσει τὸ δάκρυ σου πικρό.

Online Users

Time For Morning

As strangers, we emerge into the cycle of anonymity and mystery.

Your eyes become my eyes as we try to explain the pattern of the stars in the night sky.

As strangers, we learn how to differentiate between the touch of need and the touch of risk.

Your lips become my lips as we try to give a rhythm to our hearts that slowly but distinctly enclose the silence.

As strangers, we each have a story to tell; A tragedy to present that quickly disappears into the past, just like cigarette smoke disappears into the cold December air.

Your legs become my legs as we try to control the speed of passion before it transforms into regret.

As strangers, we know we will never see each other again; but be not mistaken - we live those few moments as if they were our last.

Your hands become my hands as we lay and listen to each other breathe in the early morning hours.

And before I know it, the first rays of sunshine discreetly enter the room – night has gone.

I turn around to see your steady, peaceful breathing.

This will be over soon.

With this knowledge, I quietly lay with the wonder of human emotion.

You, however, wake and gently pull my hand towards your chest where you nestle it and fall back into unconsciousness.

In embrace, I realize it is time to go.

Without a word, I cover your shoulders and kiss you tenderly as more rays of sun begin to appear.

Morning has come, we are not ourselves anymore but strangers awaiting the set of another blinding white sun.

Online Users