Ένα βράδυ

‘’Ξέχασέ με’’. Αυτή τη φράση δεν πίστεψα ποτέ πως θα μπορούσα να τη χρησιμοποιήσω.

Οι αναμνήσεις είναι γλυκανάλατες. Πάντα με τoν ανυποχώρητο, γεμάτο διδακτό ύφος λόγο που μου θυμίζει πως τα πάντα βρίσκονται σε κίνηση και ροή.

Το τελευταίο βράδυ που σε είδα, ήσουν ο εαυτός σου.

Ο εαυτός σου.

Δεν ήξερα εαν το συνειδητοποίησες τότε, αλλά είχαμε μήνες να κάτσουμε χαζεύοντας τοπία και μιλώντας χωρίς τους φραγμούς, την αβεβαιότητα και τις επιφυλάξεις των αισθημάτων.

Ο χρόνος σταμάτησε. Τα προβλήματα χάθηκαν στο κενό και οι υποχρεώσεις, βρήκαν άλλο θύμα να περικυκλώσουν.

 Τις στιγμές εκείνες, η εισπνοή του κρύου αέρα γαλήνευε την ψυχή και η εκπνοή του ενίσχυε το πυρός των ερωτήσεων δίχως  αντικειμενική φύση και απάντηση.

Εγώ, εσύ και το απέραντο, ήρεμο χάος του κάμπου.

Τόσες σκέψεις, τόσα 'γιατί;'.

Μάλλον δεν ήμουν άξια να γνωρίζω την αλήθεια. Ήμουν άξια να φιλιώνω με τον εγωισμό σου. Μόνο που δεν ήξερα πως ήταν εγωισμός.

Μάλλον δεν ήμουν άξια να κρατώ το χέρι σου. Ήμουν άξια του φόβου σου. Μόνο που δεν ήξερα πως ήταν φόβος.

Μάλλον δεν ημουν άξια της ψυχής σου. Ήμουν άξια των χειλιών σου. Μόνο που δεν ήξερα πως ήταν χείλη, αλλά το απαγορευμένο μήλο, τροποποιημένο στα σημερινά δεδομένα των ‘πρέπει’ και ‘μη’.

Στιγμή κλεμμένη για την ικανοποίηση της περιέργειάς μας.

Δεν έγραψα ποτέ για τη βραδιά εκείνη. Πέρασαν χρόνια από τότε.

Έφυγε, σπούδασε, γνώρισε την Αγάπη και σχημάτισε το Ταξίδι. Πέρασε πολλές βραδιές σαν εκείνη που περάσαμε μαζί.

Εγώ; Ακόμη ενδίδω στη νοσταλγία, στις περιπέτειες δίχως αφορμή,  προσμένοντας τον άνεμο που μου έκλεψε την συγχώρεση του εαυτού μου.

‘’Ξέχασέ με’’.

Online Users