Ονειρεύτηκα χθες ότι περνούσα ένα στενό κι ήταν βράδυ. Αισθανόμουν πως ήμουν στην Αθήνα αλλά ήμουν στη Νάουσα; Ότι ήμουν εκεί για ένα συνέδριο αλλά ότι ήμουν με οικογένεια;
Και το αίσθημα του να στέλνω μήνυμα σε πρόσωπα που βρίσκονται στις πόλεις που επισκέπτομαι πάντα μου έβγαινε σε άγχος. Άγχος ότι δε θα τους αφιερώσω το χρόνο που θέλουν ή το χρόνο που θέλω εγώ να τους αφιερώσω είτε επειδή έχω καιρό να τους δω, είτε επειδή είναι οικογένεια, είτε επειδή με φιλοξενούν κ.ο.κ.
Εντελώς τυχαία, λοιπόν, περνούσα το δρόμο στο όνειρο έχοντας τη σκέψη να φτάσω στο προορισμό μου για να μη με δει κανείς (τι σου κάνει το υποσυνείδητο!). Περίμενα να περάσει ένα αυτοκίνητο για να περάσω κι ήταν τότε που είδα ένα παλιό μου άτομο να κοιτάει από τη θέση του οδηγού. Κατάλαβα ποια ήταν κι αυτή με κατάλαβε και κάτι μέσα μου ήλπιζε ότι θα σταματούσε αλλά με προσπέρασε με μεγαλύτερη ταχύτητα.
Στο όνειρο θυμάμαι έτρεξα σπίτι κι είχα τόση αδρεναλίνη. Στο όνειρο, είχα να τη δω χρόνια - όπως και τώρα. Ήμουν μόνη στο σπίτι και τότε χτύπησε η πόρτα και μπήκε μέσα χωρίς χαιρετίσματα χωρίς κάτι άλλο, με κοίταξε κι απλά άρχισε να με φιλάει.
Μου φάνηκε τόσο περίεργο πόσο ''οικεία'' αισθάνθηκα που έβγαζα τα ρούχα της κι αυτή τα δικά μου. Που ήξερα ακριβώς τι της αρέσει, ποιο ήταν το σημείο που ''έλιωνε'' να ακουμπάω και με ποιο τρόπο, που τη φιλούσα στο λαιμό κι άκουγα πόσο της άρεζε - με εξίταρε όλο τόσο πολύ.
Σύντομα μετά, απλά άρχισα να κλαίω και της είπα να φύγει. Τότε ξύπνησα.
Ξανακοιμήθηκα. Είδα πως ήμουν κάπου που το τσιμέντο σου έδινε μια αίσθηση κουλτούρας. Ήμουν σε ένα από εκείνα τα τουριστικά λεωφορεία που ήταν ταυτόχρονια εστιατόριο (δεν έχω ιδέα τι σκέφτεται το υποσυνείδητό μου πάλι). Ήμουν με την οικογένειά μου. Είδα ένα άλλο πρόσωπο του παρελθόντος που είχαμε ραντεβού πιο μετά. Ανέβηκε με τη παρέα της αλλά δεν είχε χώρο και κατέβηκε. Χαιρετηθήκαμε από μακριά, της χαμογέλασα και της έκλεισα το μάτι - τότε μου χαμογέλασε κοιτώντας με με ένα βλέμμα λες και προετοίμαζε για το μετά. Δεν ξέρω τι. Ήταν από τα πιο αγνά χαμόγελα που έχω δει σε όνειρο και μου έκανε εντύπωση.
Και το αίσθημα του να στέλνω μήνυμα σε πρόσωπα που βρίσκονται στις πόλεις που επισκέπτομαι πάντα μου έβγαινε σε άγχος. Άγχος ότι δε θα τους αφιερώσω το χρόνο που θέλουν ή το χρόνο που θέλω εγώ να τους αφιερώσω είτε επειδή έχω καιρό να τους δω, είτε επειδή είναι οικογένεια, είτε επειδή με φιλοξενούν κ.ο.κ.
Εντελώς τυχαία, λοιπόν, περνούσα το δρόμο στο όνειρο έχοντας τη σκέψη να φτάσω στο προορισμό μου για να μη με δει κανείς (τι σου κάνει το υποσυνείδητο!). Περίμενα να περάσει ένα αυτοκίνητο για να περάσω κι ήταν τότε που είδα ένα παλιό μου άτομο να κοιτάει από τη θέση του οδηγού. Κατάλαβα ποια ήταν κι αυτή με κατάλαβε και κάτι μέσα μου ήλπιζε ότι θα σταματούσε αλλά με προσπέρασε με μεγαλύτερη ταχύτητα.
Στο όνειρο θυμάμαι έτρεξα σπίτι κι είχα τόση αδρεναλίνη. Στο όνειρο, είχα να τη δω χρόνια - όπως και τώρα. Ήμουν μόνη στο σπίτι και τότε χτύπησε η πόρτα και μπήκε μέσα χωρίς χαιρετίσματα χωρίς κάτι άλλο, με κοίταξε κι απλά άρχισε να με φιλάει.
Μου φάνηκε τόσο περίεργο πόσο ''οικεία'' αισθάνθηκα που έβγαζα τα ρούχα της κι αυτή τα δικά μου. Που ήξερα ακριβώς τι της αρέσει, ποιο ήταν το σημείο που ''έλιωνε'' να ακουμπάω και με ποιο τρόπο, που τη φιλούσα στο λαιμό κι άκουγα πόσο της άρεζε - με εξίταρε όλο τόσο πολύ.
Σύντομα μετά, απλά άρχισα να κλαίω και της είπα να φύγει. Τότε ξύπνησα.
Ξανακοιμήθηκα. Είδα πως ήμουν κάπου που το τσιμέντο σου έδινε μια αίσθηση κουλτούρας. Ήμουν σε ένα από εκείνα τα τουριστικά λεωφορεία που ήταν ταυτόχρονια εστιατόριο (δεν έχω ιδέα τι σκέφτεται το υποσυνείδητό μου πάλι). Ήμουν με την οικογένειά μου. Είδα ένα άλλο πρόσωπο του παρελθόντος που είχαμε ραντεβού πιο μετά. Ανέβηκε με τη παρέα της αλλά δεν είχε χώρο και κατέβηκε. Χαιρετηθήκαμε από μακριά, της χαμογέλασα και της έκλεισα το μάτι - τότε μου χαμογέλασε κοιτώντας με με ένα βλέμμα λες και προετοίμαζε για το μετά. Δεν ξέρω τι. Ήταν από τα πιο αγνά χαμόγελα που έχω δει σε όνειρο και μου έκανε εντύπωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου