Μέσα στις ατέλειές της, στα πρωινά που ξεκίνησαν άσχημα και τα βράδια που τελείωναν με χαμόγελο στο κρεβάτι.
Ή και το ανάποδο.
Δεν μετανιώνω για κάτι, ούτε ξεχνώ πως η ζωή είναι μερικές φορές -εκτός από δασκάλα- αλλόκοτη.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκεφτόμουν πως όταν συνέβαιναν, δεν ήξερα πως θα ήταν η τελευταία μας φορά ή η τελευταία φορά που θα φιλιόμασταν ή που θα ήταν η τελευταία φορά που θα ήμασταν η μία στην αγκαλιά της άλλης.
Όταν παρατηρήσει κανείς τα σκηνικά στη ζωή του, δεν είναι τυχαία κάποια γεγονότα. Δε κρατάω κακία γιατι η ζωή ξέρει τι κάνει. Ίσως αισθάνθηκα παράπονο περισσότερο απ'ότι θα ομολογούσα. Συμβάλλουμε κι εμείς σαν άνθρωποι για τη πορεία των πραγμάτων φυσικά αλλά ως ένα σημείο.
Η ζωή είναι τόσο όμορφη και πολύπλοκη που, ορισμένες φορές, νιώθω πως δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν ήταν λίγες οι φορές που φοβόμουν πως δεν θα μάθεις ποτέ πως αισθανόμουν γι'αυτά που έγιναν και το ότι δεν ήθελα να εξελιχθούν άσχημες εντυπώσεις. Πόσες φορές σε σκεφτόμουν κι ήθελα να τρέξω μακριά για να μου φύγει ο καημός γιατί αναρωτιόμουν πως τελείωσε αυτό που είχαμε και που θεωρούσαμε σίγουρο ότι θα κρατήσει.
Όσο περνούσε ο καιρός, συνειδητοποιούσα πως όλο και περισσοτερο γινόμουν καλύτερα, έκανα πράγματα για να μην σκέφτομαι τα άσχημα, αφοσιώθηκα στη σχολή κι αξιοποιούσα την ενέργειά μου για έναν στόχο. Όσο περνούσαν οι μέρες, περνούσαν στιγμές, άλλαξα. Συνειδητοποίησα πως δεν σε ξέρω πλέον όπως δεν με ξέρεις πλέον ούτε εσύ. Η καθημερινότητά μας άλλαξε και μαζί της κι εμείς. Μας έχει απομείνει η ανάμνηση των ανθρώπων που ήμασταν κι αυτό νομίζω ήταν κάτι που ήταν δύσκολο να σταματήσω να σκέφτομαι αλλά σιγά σιγά τα κατάφερα.
Δεν ξέρω αν θα ξαναβρεθούμε ή αν θα μιλήσουμε ξανά όμως έμαθα πολλά, έζησα τόσες όμορφες στιγμές και σ'ευχαριστώ.
Απλά ευχαριστώ.
Μαριλένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου