Σταύρος Βαβούρης -Απ’ τη συλλογή “Ορφέας κατερχόμενος” (1971).

Όπως ανέβαινες, ανέβαινε μαζί σου
κι ένα απ’ τα πανάκριβα στερνά μου ποιήματα.

Όσο πλησίαζες
γινόταν ευκρινέστερη η δομή του
Μπορούσα να το φανταστώ σχεδόν τελειωμένο
μπορούσα
να πάρω ένα μολύβι να το γράψω.
Η ανάπτυξή του αναστελλόταν μοναχά
απ’ την παρεμβολή περαστικών τυχαίων.
Δεν έπρεπε να σταματήσεις μακριά
απ’ το σημείο που ‘στεκα,
δεν έπρεπε να στρίψεις ξαφνικά
σε μια απ’ τις παρόδους της λεωφόρου που ανηφόριζες
—Θε μου— δεν έπρεπε έτσι να χαθείς
πριν προφτάσω να διαβάσω το πιο καίριο:
Ό,τι είχαν να προσθέσουνε τα μάτια σου. 

Online Users

'Ο,τι γίνει

Είναι η αβεβαιότητα που σε καίει καθώς ισοπεδώνεται η στιγμιαία ελπίδα.

Χάος τα αισθήματα σου λέω, χάος.

Κι αυτό το μπαρ πια, το τι έχει δει δεν περιγράφεται.

Καθώς μπαινοέβγαινα με το τσιγάρο στο χέρι, καθόταν στην άκρη του τραπεζιού προς την είσοδο.

Δεν ξέρω αν κάπνιζα τόσο από άγχος  ή από περιέργεια.

Δεν ξέρω αν έπινα από στεναχώρια ή εξάντληση ψυχής.

Σήμερα δεν έλεγε να αφήσει τα μάτια της από πάνω μου.

Πάντα μου άρεζαν τα παιχνίδια των ματιών.

Το βλέμμα ενός ανθρώπου πάντοτε μου’λεγε περισσότερα απ’ότι το στόμα του.

Ανάθεμα αυτά τα βλέμματα.

Δεν ξέρω αν αλλάζαμε το βλέμμα μας από αδρεναλίνη ή επιφυλακτικότητα.

Το παράδοξο σύννεφο καθόταν πάνω μου και γελούσε σιγανά.

Γελούσα κι εγώ μαζί του καθώς σκεφτόμουν τα χείλη σου.

Ένιωσα τον οικείο κόμπο στο λαιμό.

Τσουγκρίσαμε για πολλοστή φορά με τη φίλη μου.

<<Να’μαστε καλά να φιλοσοφούμε με ντέρτι και φλόγα στη καρδιά ρε φίλε>>.

Πέρασε η ώρα.

Έφυγα για σπίτι.

Άφησα τον εαυτό μου στο ξύλινο σκαμπό, απέναντι από τις ροκ ταπετσαρίες της εφηβείας μου.

Άφησα τον εαυτό μου στο ψηλό τραπέζι με τα χαμόγελα  και τα γέλια.

Κάπνισα ένα τελευταίο τσιγάρο σε μια γειτονιά με τη παρέα του αδερφού μου καθώς ακούγαμε μουσική από ένα CD του.

Ένιωσα το χρόνο να μου ψιθυρίζει γλυκά μπαλάντες χαμένων ευκαιριών.

Την επόμενη φορά, αλήθεια, το υπόσχομαι -

<<ό,τι γίνει>>.

 




 Online Users

Interlude

Αbandoned buses with no rooftops surround my vision; the sweet smell of honey and wet grass soothe my view of the calm, blue sky.

Spring has come, there’s no justification for this blessing.

Your eyes, red and swollen, served as a barrier for your tears; my heart froze with the sight of your hurting.

My heart beat faster as you leaned on my left shoulder and silently sobbed.

I wanted to hold you in my arms, to brush my lips against yours; to give you solace from the breathing of which you were being robbed.

I wanted to console you, to show I cared.

It shouldn’t have been me there - I was not prepared.

For when I woke up, the sweet smell of honey and wet grass remained understood.

Your absence, however, was echoing in interlude.

Online Users

'10 Μάρτη'

'Αναρωτήσου για την τυχαιότητα της ύπαρξης σου
και για τα επίκτητα της χαρακτηριστικά
Ανακάλεσε τα προνόμια σου
Αναθεώρησε τις αξίες που δεν έφτιαξες μόνη
Διάβαζε το ιστορικό σου
ξανά και ξανά
και βρες τι πήγε στραβά και τι όχι
Μην αξιολογείς συνεχώς τον εαυτό σου
Μην τον επιβραβεύεις λίγο ή πολύ
Μην τον αποθαρρύνεις για κανέναν λόγο
Χτίσε την αξιοπρέπεια σου με τα πιο
αγνά, υποψιασμένα, γήινα εφόδια
Ζήσε με την αγάπη του παιδιού στην καρδιά
την άρνηση του επαναστάτη
και την δύναμη των ανταρτών που πέσαν
γιατί είχαν μέσα τους
-οχι τον χάρτη-
μα την συνείδητότητα
και την παρόρμηση
Την υγιή τρέλα σε μια άρρωστη κανονικότητα
Να’χεις το θάρρος εκείνων που
κι ηξεραν πως ο δρόμος είναι άγνωστος
και κακοτράχηλος
κι όμως
περπάτησαν ξυπόλητοι
προς την ελευθερία.' - http://o-romantismos-psofise.tumblr.com/post/79685976743/10






Online Users

01/04/14

Τις τελευταίες μέρες έρχομαι σ'επαφή με μια ποικιλία θεμάτων κι απόψεων τα οποία με προβληματίζουν ως προς την σοβαρή έλλειψη διαλλακτικότητας κι επιχειρηματικότητάς τους.
Μετά όμως, για κάποιο περίεργο λόγο, διακατέχομαι από αίσθημα τραγικής ειρωνείας και διακρίνω έναν φαύλο κύκλο της ακμής και παρακμής της ανθρώπινης συμπεριφοράς στην διάρκεια της ιστορίας.. αυτό με κάνει μεν να νιώθω ''ασήμαντη'', ''μικροσκοπική'' κτλ αλλά μου δίνει κουράγιο δε να βρίσκομαι σε κατάσταση πνευματικής εγρήγορσης, συνεχούς ανακάλυψης και συλλογισμού.
Νιώθω μια απερίγραπτη ευγνωμοσύνη κι ευθύνη για τον ρόλο μου σ'αυτή τη ζωή, σ'αυτόν τον κόσμο.
Ξέρω πως όσο κι αν βρίσκομαι εδώ, οι εμπειρίες θα φέρουν την τροποποίηση και ωρίμανσή μου.. είναι στο χέρι μου ορισμένες καταστάσεις να τις επωμίζομαι γι'αυτές που είναι - χωρίς περιορισμούς και δικαιολογίες.











Online Users