Σκοπός Ζωής - 06/12/11

Σε περίμενα, τα κρύα βράδια του φθινοπώρου.
Έξω στο κατώφλι σε περίμενα, να αναθεματίσουμε για άλλη μια φορά την ηθική του απαγορευμένου πόθου.

Σε πεθύμησα, αλλά ποτέ δε θα το μάθεις.
Πόσο παράδοξη είναι η ζωή – εκτιμάς αυτά που έχεις μόνο όταν τα χάνεις.

Άλλη μια βραδιά κάτω από το παρελθόν των αστεριών.
Άλλη μια βραδιά σκουπίζοντας τα δάκρυα των τύψεων, των λαθών.

Σε βρήκα, μέσα στα αθώα βλέμματα των ορφανών.
Τα μάτια εκείνα αντίκρισα επιτέλους, κι εκλιπαρούσαν σιωπηλά για μια διέξοδο από την πραγματικότητα την ανύπαρκτη, την υποκριτική των ξεχασμένων επαναστατών.

Ζήτησα βοήθεια από τη Σελήνη η οποία έχει συνηθίσει να μ’ακούει υπομονετικά, δίχως περηφάνεια.
Δεν έλαβα απάντηση ποτέ όμως. Η λάμψη Της έβρισκε τρόπους να αποσιωπεί ακόμη και την αληθοφάνεια.

Έψαξα στην πιο πρωτόγνωρη Τέχνη, αυτή που μήτε μπορεί να διαβαστεί μήτε να ακουστεί.
Την ένιωσα στα στήθη μου.
Μου ψιθύριζε μέρα με τη μέρα λόγια δυσνόητα από πολλούς, σε μια γλώσσα από εποχές προϊστορικούς.
<<Να αγαπάς>> μου είπε, αφήνοντας την τελευταία της πνοή.

Ο σκοπός της ζωής μου είχε μόλις διακηρυχθεί.



(είναι παλιό αλλά είπα να το προσθέσω στις αναρτήσεις σε περίπτωση που γίνει κανένα επεισόδειο τύπου Farenheit 451)







Online Users