Ίσως φοβόμουν τη μονιμότητα της πράξης αυτής.
Φυλούσα αναμνήσεις, πάντα σε μια οριοθέτηση, σκηνοθετημένη γύρω από συμβιβασμούς και καθωσπρεπισμούς.
Μα ρήμαξα τα θέλω μου και βρέθηκα σε μια ερημιά, περικυκλωμένη από έναν μωσαϊκό ντετερμινισμού.
Και μέσα του, γύρισα κι είδα όλες τις εκφάνσεις των επιλογών που θα μπορούσα να είχα πάρει.
Βγάζω τις αναμνήσεις μου στο ράφι, τις επεξεργάζομαι και τις ξεσκονίζω.
Να πάρουν φως.
Δίχως περιορισμούς, δίχως κλειδιά -
Μια ελευθερία
Στον διαχρονικό χώρο
Με ένα μειδίαμα μόνο, λίγα δάκρυα και
Μια μακρινή μουσική
Να μας υπενθυμίζει την ιερότητα της λήθης.
Copyright M.E.S ©️
