Δεν υπόσχομαι κάτι πλέον.. ούτε βλέπω μια σχέση ή κατάσταση ως η αρχή και το τέλος. Τίποτα δεν είναι αρχή και τίποτα τέλος όσο θετικό ή αρνητικό κι αν είναι. Ξέρω, ακούγεται δραματικό αλλά είναι τόσο σημαντικό!

Όταν ερωτεύεσαι ή περνάς μάθημα ή κάνεις σεξ ή αθλείσαι ή φιλάς κάποιον ή κάνεις το οτιδήποτε.. η υπόσχεση αυτών στο μέλλον μαραίνει το παρόν τους. Ο φόβος μη τα χάσουμε ή δε τα ξαναζήσουμε επισημαίνει την ανάγκη μας την ανθρώπινη να χρειαζόμαστε επιβεβαίωση, συντροφιά ή και να αφεθούμε σε μια ιδέα, σε έναν άνθρωπο.

Στο κάτω κάτω, έχουμε τη γνώση και τη βούληση να αποφασίζουμε για ορισμένα πράγματα. Η φυσιολογία μας σαν κοινωνικά όντα πληρεί κάποιες βιολογικές ανάγκες. Ξέρω ότι η έλλειψη ή επάρκεια κάποιων νευροδιαβιβαστών μπορούν να οδηγήσουν σε κάποια συμπτώματα ή η μη λειτουργία κάποιων νευρώνων να επηρεάσουν τις αισθήσεις. Πάντα μου άρεζε να ''ξεδιψάω'' τη περιέργειά μου μ'αυτά τα θέματα. Όμως η απάντηση φτάνει σε ένα όριο - όλα είναι υποθέσεις βασισμένες σε δοκιμές. Ξέρουμε ότι το να ακολουθούμε κάποιες συνήθειες μας δίνει μεγαλύτερη πιθανότητα να αναπτύξουμε επίκτητα νοσήματα ή να αυξήσουμε προδιάθεση για αυτά. Όλοι είμαστε μια μοναδική εξωτερίκευση του είναι μας. Μια έκφανση της ριζωμένης αυτοπραγματικότητας.

Η ανθρώπινη ανάγκη να επιθυμούμε ταύτιση (και ταυτότητα!), έρχεται σε στιγμές. Το βίωμα της συλλογικότητας, το να θέλουμε να ανήκουμε σε κάτι μεγαλύτερο από εμάς είναι πρωτίστως βιολογικό. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται στην παγκόσμια ιστορία, στα ήθη κι έθιμα, στα επιτεύγματα πολλών γνωστών και μη ανθρώπων.

Πέραν από τις αποφάσεις μου να σου παρουσιάσω τα λόγια, το σώμα μου, τις χειρονομίες μου δεν με ξέρεις. Ξέρεις αυτά που διαλέγω να σου δείξω. Ούτε εγώ ξέρω εσένα. Ποια είναι τα όρια της αυτοδιάθεσής μας, λοιπόν; Ίσως αυτό να είναι το πιο στενάχωρο. Γιατι, για να φτάσουμε όσο πιο κοντά στη φανέρωσή μας, πρέπει να είμαστε ευάλωτοι, ειλικρινείς και να κρατάμε πολύτιμη και καλοδεχούμενη την αυτοκριτική. Μεγάλη γοητεία η αυτοκριτική.

Γι'αυτό, για μενα πλέον δεν έχουν νόημα οι υποσχέσεις ούτε τα μεγάλα λόγια. Αν κάτι το ζήσω, νιώθω ευγνωμοσύνη ότι έχω τις αισθήσεις μου κι είμαι παρούσα σ'αυτό το θαύμα που παίρνουμε σαν δεδομένο. Επικοινωνώ όταν θέλω να εκφράσω αγάπη, στεναχώρια κτλ λέω αυτά που σκέφτομαι, ζητώ συγγνώμη, δε περιμένω γιορτή ή Σαββατοκύριακο να κάνω αυτά που πραγματικά θέλω.. νιώθω ήρεμη έτσι. Κι ας μην τα ξαναζήσω, κι ας μην με ακολουθήσει το τάδε άτομο στα επόμενα χρόνια.

Κι ας πιστεύουν ότι είμαι ευαίσθητη (λες κι είναι κακό) ότι είμαι ανόητη ή δεν καταλαβαίνω την εκμετάλλευση. Μια χαρά καταλαβαίνω, έχω βιώσει τόσα κι ακόμη δεν έχω δει τίποτα.. εγώ όμως αποφασίζω πως χειρίζομαι τις καταστάσεις στη ζωη μου. Εγώ ξέρω μόνο πως είναι η συνείδησή μου και τα βράδια πως κοιμάμαι.