Όντας άτομο στη ζωή δεκαέξι και χρόνια,
είναι ώρα να εκφράσω και εγώ τα πρώτα μου λόγια.
Που, πριν έρθεις είχαν ήδη σχηματιστεί,
απλώς χρειάστηκε την παρεμβολή σου ώστε να επιτευχθεί.
Συναισθήματα, χαμόγελα, γράμματα με βαθύτερο νόημα.
Περιπέτειες, συζητήσεις, μα πολύ περισσότερο γλυκές τύψεις.
Αστεία, έλξη, φράσεις που σε τρίτους χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη.
Περπάτημα, φύση, πολύ περπάτημα, που είναι η βρύση;
Ήρθες απρόσμενα και θέλω να μείνεις,
οι δυσκολίες είναι πολλές, το ξέρω, μα η καρδιά μου εκεί κλίνει.
Τα μάτια σου κρύβουν έναν κόσμο που επιθυμώ να γνωρίσω,
το βλέμμα σου δεν επιτρέπει το σώμα μου να μετακινήσω.
Τα λόγια σου δεν μου αφήνουν περιθώριο σκέψης και αναπνοής,
αφήνουν ορθάνοιχτα, όμως, το δρόμο της απερίγραπτης, περιπετειώδης σιωπής.
Ώστε αυτό είναι το ξακουστό αίσθημα που, για χρόνια περιγράφουν, για χρόνια με αυτό δημιουργούν, αυτό τους δίνει ελπίδα και γι'αυτό, πλέον ,ζούν.
Ποιός ξέρει πόσος χρόνος μας απομένει;
Σ'αυτή τη ζωή όλο κάτι μας περιμένει.
Όταν περάσουν τα χρόνια και αντικρίσουμε την αλήθεια,
γεμάτοι εμπειρίες, πόνους, νοσταλγίες-προμήθεια,
θυμήσου τα πρώτα μου λόγια.Σε παρακαλώ..μη με ξεχάσεις,
Μεγάλη, ήρθε η ώρα που μ'αφήνεις..ήρθε η ώρα να αποδράσεις.
