Εκεί που
παραπάτησα στο συναίσθημα ένιωσα την
Κραυγή στα αυτιά και
το δάκρυ έτοιμο να
Πέσει καυστικά
στο χώμα που είχε ξεραθεί
Από τον θαμπωτικό
ήλιο και την ειρωνική έλλειψη νερού που
Υπάρχει άφθονο εδώ
και μάλλον όσο περνάει
Ο καιρός θα
προδώσει η ονομασία τη πόλη και η δίψα
το νερό.
Κρατιόμαστε
μακριά από τη ποίηση που φοβόμαστε να
Ξεστομίσουμε μα τα
λόγια ταξιδεύουν σαν κύματα σχεδόν
Ηδονικά κι όσα
περισσότερο τα καταπιέζουμε τόσο περισσότερο
Παλεύουν για την
εξωτερίκευσή τους και πλέον δεν
Καθόμαστε να
πούμε το πως μας έκανε να νιώσουμε αυτό που
Κάναμε αλλά
βιαζόμαστε να καυχηθούμε για το πόσα πράγματα καταφέραμε (;) να κάνουμε.
Αποφεύγουμε την
ευθύνη της ομορφιάς όμως
Το γεγονός είναι
πως βρίσκεται παντού γύρω μας κι
Αλήθεια, πότε
μέτρησες εσύ τελευταία φορά τα
Αστέρια;
Online Users
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου