25/01/2013

Ντρέπεσαι για το παρελθόν σου, μα εγώ ήμουν εκεί.

Nοσταλγία καυτή, αθωότητα κρυφή, υπονοούμενη σιωπή.

Ντρέπεσαι για τις πράξεις των χεριών σου, μα εμένα μ’είχαν κάποτε αγγίξει.

Αφή αχαλίνωτη, κραυγή ηδονική, νωχελική πληγή.

Ντρέπεσαι για το Είναι σου, μα εγώ αυτό ερωτεύτηκα.

Ωδή τραγική, αμαρτία ευλογημένη, απεριόριστη ψυχή.

Online Users

Κύκλος

Περιμένω τα βράδια για να ονειρευτώ το Είναι.

Ονειρεύομαι ανθρώπους που κάποτε τους κοιτούσα στα μάτια και ένιωθα το ρίγος από την ισοπέδωση των πιθανοτήτων.

Τους βλέπω ακόμη μεμονωμένα.

Και, ενώ στα όνειρα μπορώ να πλάθω ιστορίες σύμφωνα με τη δική μου φαντασία, περιορίζομαι.

Θέλω να τους κοιτάξω στα μάτια αλλά γνωρίζω, εκ πείρας, πως δεν πρέπει.

Γιατί ξέρω πως, μόλις συναντηθούν τα βλέμματά μας, θα ξυπνήσω.

Άγραφος κανόνας ονείρων.

Περίεργος ο χώρος του υποσυνείδητου.

Ήσουν στο όνειρό μου τις προάλλες και, ενώ με κοίταζες στα μάτια, δεν ξύπνησα.

Με αγκάλιαζες και αρνιόσουν να μ’αφήσεις ελεύθερη.

Και μέσα στη στιγμή ταραχής, ενέδωσα και άφησα τον εαυτό μου να σ’ενστερνιστεί.

Αφέθηκα στην αμαρτία των ατελείωτων ημερών και αμφιβολιών.

Και μόλις ξύπνησα, ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό καθώς έπεσε το πρώτο δάκρυ στα τσαλακωμένα 

σεντόνια.

Φοβάμαι πως θα μπω στο Όνειρο για ακόμη μια φορά.

Και θα συνεχίστει επ άπειρον αυτή η γλυκιά τραγωδία.

Η Ήβη θα βρίσκει τον τρόπο να μας κρατά μαζί, ακόμη κι όταν οι Μοίρες θα κόβουν τις κλωστές της ζωής μας στο ηλιοβασίλεμα της αβεβαιότητας και του προκαθορισμένου – εκεί που η προέλευσή των Ανθρώπων αποτελεί σωτηρία των Θεών.

Online Users

23/01/2013

Είναι περίεργο όταν νομίζεις πως έχεις γυρίσει σελίδα στη ζωή σου.

Ότι θεώρησες τα συναισθήματα τα οποία έτρεφες για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο εξαφανίστηκαν – όχι επειδή έπαψες να το αγαπάς αλλά επειδή έτσι ήταν οι συγκυρίες.

Καθ’όλη τη διάρκεια των πρώτων κεφαλαίων, είχα διπλώσει αμέτρητα φύλλα της ζωής μου και συνέχισα να γυρίζω σελίδες.

Βρίσκομαι σ’ένα άλλο κεφάλαιο και συνειδητοποιώ πως στην αρχή του βιβλίου μου υπάρχουν μικρά μα διακριτά διπλώματα.

Δεν θέλω να γυρίσω πίσω σ’αυτές.

Αυτές οι σελίδες έκρυβαν πρωτόγνωρες αλήθειες.

Δεν θέλω όμως να διαβάζω τις ίδιες σελίδες ξανά και ξανά.

Θέλω να βιώσω το διαφορετικό.

Εμπειρίες.

Εύχομαι να γεμίσω πάμπολλες.

Δεν ξέρω πότε θα φύγω και πως.

Αυτή είναι η τραγωδία και ομορφιά της ζωής όλων μας πιστεύω.

Δεν θέλω να μετανιώνω και να προσπαθώ να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα.

Θέλω να γνωρίσω πονεμένες ψυχές.

Να πιω με έναν άγνωστο.

Να τρέξω χωρίς προορισμό.

Να αγγίξω τα χέρια ενός αμαρτωλού.

Θέλω να εισπνεύσω την αλλαγή.

Να χαϊδέψω το μάγουλό της.

Να φιλήσω τα χείλη του παρελθόντος.

Να κοιτάξω κατάματα την απελπισία.

Αν έχω καταλάβει ένα πράγμα μέχρι στιγμής είναι ότι δεν μπορείς να σώσεις κανέναν.

Μπορείς παρ’όλα αυτά να τον αγαπάς ώστε να φτάσει στο σημείο να καταλάβει πως αξίζει να σωθεί – ό,τι και να σημαίνει αυτός ο όρος για τον καθένα από εμάς.
Ας τελειώσουμε λοιπόν αυτό το βιβλίο επιτέλους.

Online Users

18/01/13

I haven't written something based on my thoughts in a while and would like to change that because I'm in one of those moods where I just want to hastily express what I feel at this given moment as best as I can so that I can get some form of psychological serenity.
You know what's wrong with that previous statement? The fact that, no matter what gestures we make or which words we choose, there is always a bit of sentiment that is never fully exerted from the depth of our minds and hearts.
That's what frustrates and saddens me, really. The paradox is that I'm trying to express a feeling I've been having for months now and I know that whatever means I choose to approach and reveal what it is I'm feeling is not adequate enough.
I feel as if I have been somehow ''cheated'' of my senses.
We, as humans, have used art, literature, music and other means to express a wide range of emotions.
I think we have a feeling.. a secret of some sort that we want to scream and pass along to others.
What's making me smile with my ways and simultaneously feel trapped in this chaotic cycle is that this realization.. this phenomenon is what life is all about and there is absolutely nothing I can do because I am human.
My infinite is a minuscule part in the cosmos of the infinite.









Online Users

13/01/13

Tears fall from eyes of those who feel liberated with the idea of the unknown.

Those are the people who find meaning in risking it all.

My dear friend if you ever feel like throwing your life away, I’ll be with you.

And if you think that love has a purpose but no name, I’ll stand by you.

Weakness can hit the bravest of hearts.

Fear can strike the brightest of minds.

At the end of the day, if you look around you, you’ll see that we’re all here for the same cause.

So, if you need to take your own path I’ll understand - I’ll step aside.

Remember, the echoes of the lost will give you solace and help you find your way. 

Online Users

Aλήθεια

Όσο και να θέλω

Να είμαι ένα με τη φύση,

Όσο και να θέλω

Να είμαι ένα με σενα,

Θα υπάρχει πάντοτε

Κάποιος περιορισμός.

Οι αισθήσεις μου -

Αν και χρήσιμες

Με απατούν.

Η αγάπη μου -

Αν και αληθινή

Με οδηγεί σε αδιέξοδο.

Και αυτή η αλήθεια

Μ’αναστατώνει.

Online Users

Απόσταση

Απόσταση.

Θέλω να σου πω πως

Σε βλέπω μερικές φορές στα όνειρά μου

Και δεν μπορώ να κοιτάξω εκείνα τα μάτια

Γιατί ξυπνάω -

Αγραφος κανόνας

Των ονείρων μου.

Γι’αυτό δοκιμάζω έναν άλλο τρόπο

Πιο οικείο

Δακρυσμένη να σου φωνάξω : 

Χαμογέλα

Είσαι εδώ

Και δεν υπάρχει σπουδαιότερο πράγμα από την

Ανακάλυψη

Της Ζωής!

Online Users

Clap

Eyes have never looked so divine.

Clap.

Shaking, sweaty bodies entwined with sounds of passion and rain.

Clap.

Rawness at its peak.

Clap.

A rusty 1969 Dodge Charger is disappearing into the sunset.

Clap.

‘Gone with the wind’, they call it.

Clap.

He always hid his fear behind intolerance.

Clap.

Head’s feeling heavy.

Clap.

The money’s gone.

Clap.

Youth is just a distant memory.

Clap.

Ma, is that you?

Clap.

Clap.

Clap.

God?

Clap.

“Divine sound is the cause of all manifestation. The knower of the mystery of sound knows the mystery of the whole universe”.
Clap.




(the previous quote is from Hazrat Inayat Khan)

Online Users